เสียงฝีเท้าวิ่งกระชั้นดังถี่ไปตามบันไดหรู แขนแกร่งกวาดประตูเปิดออกอย่างแรงด้วยความร้อนรน ใบหน้าคมคายของชายหนุ่มบึ้งตึง ดวงตากร้าวตวัดมองไปรอบห้องรับแขกกว้างในพริบตา และหยุดลงตรงร่างบางที่นอนหมดสติอยู่บนโซฟากำมะหยี่สีเข้ม
หัวใจของเขาร่วงวูบ มือที่เคยเย็นชากำแน่นจนเส้นเลือดปูดนูน ใบหน้าเคร่งเครียดขยับไม่ได้สักเสี้ยววินาที ขายาวก้าวตรงไปยังร่างนั้นอย่างลืมตัว ลมหายใจแรงและถี่ เสียงในหัวตะโกนซ้ำๆ ว่า "ต้องไม่เป็นอะไร ต้องไม่เป็นอะไร"
"เกิดเรื่องกับคุณพระพาย.."
เสียงของไอ้เจมที่วิ่งนำหน้าเขาไม่ได้ทำให้เขาฟังชัดเลย เพราะแค่ได้ยินชื่อเธอเท่านั้น หัวใจก็พลันกระโจนออกมาอยู่ที่ปลายลิ้นฝีเท้าแล้ว เขาวิ่งตามลงมาโดยสัญชาตญาณ ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น
และเมื่อมาถึง เขาก็ได้เห็นกับตาตัวเอง ร่างบางของคนที่เขารักนอนนิ่งไร้เรี่ยวแรงเหมือนตุ๊กตาผ้า ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากเม้มแน่น เหงื่อชื้นเต็มหน้าผาก ดวงตาที่
