KUNPOL TALK
ผมวิ่งลงมาจากชั้นสองหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีกับการขยับตัวทำกิจวัตรประจำวันแต่ละอย่าง หลังจากเผลอหลับไปด้วยอาการปวดหัวเมื่อช่วงเย็น
ทุกอย่างในหัวผมมันช้าไปหมด การคิดและตัดสินใจรวมถึงการเคลื่อนย้ายร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงไปอาบน้ำให้สดชื่น
ไปว่าคนอื่นว่าลุง แต่ผมกลับเป็นลุงซะเองแล้ว
“หายปวดหัวแล้วหรอถึงวิ่งลงมาขนาดนั้น เดี๋ยวก็ตกบันได” คนที่กำลังเตรียมอาหารบนโต๊ะเอ่ยเตือนทันที
“ตีลังกาโชว์ยังได้เลยครับ” ผมยิ้มกว้าง ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับคุณภาค สายตากวาดมองอาหารสองสามอย่างที่สั่งมา ก่อนจะไปสะดุดตากับกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าตรงมือข้างขวาอีกฝ่าย
“นี่ของขวัญ”
“ครับ”
“รับไปสิ”
ผมเลิกคิ้วด้วยความงุนงง แต่ก็ค้อมศีรษะแล้วรับของมาถือไว้ สายตาหลุบมองโลโก้แบรนด์เดิมที่เขาเคยซื้อสร้อยคอให้ ก่อนจะเงยหน้ามองคุณภาคกับสีหน้าที่พึงพอใจของเจ้าตัว
“เนื่องในโอกาสอะไรหรอคร
