PARKCHAWIN TALK
เย็นของวันเร่งรีบเคลียร์งานจนหัวหมุน เพื่อที่จะได้ออกมารับขุนพลทันเป็นอะไรที่ทำเอาผมหอบหนัก เพราะดันทำอะไรแบบไม่ปรึกษาอายุอาณามและสังขารตัวเอง
ยังไม่ทันจะขึ้นเลขสามร่างกายก็เล่นงานผมเองซะแล้ว
ผมจอดรถรอเขาได้ไม่นาน สายตาก็เห็นขุนพลเดินลงมาจากตึกพอดี เขาเดินมากับเพื่อนผู้ชายพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
มุมนี้ของเขาเป็นมุมที่ผมคุ้นเคย อาจจะฟังดูน่ากลัวกับการเฝ้าดูการเติบโตของอีกฝ่ายโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ แต่ผมรู้ตัวเองดีว่าทั้งหมดที่ทำก็เพราะหวังดีกับเขาทั้งนั้น
“วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง” ผมเปิดคำถามหลังจากที่ขับรถออกตัวจากรั้วมหาวิทยาลัยมาได้สักพัก
“ก็ดีครับ ง่วงนิดหน่อยแต่ก็ถ่างตาจนจบชั่วโมงได้” เขาเล่าติดตลก ก่อนจะกวาดสายตามองเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
“เก่งมากครับ” พูดจบผมปล่อยมือข้างนึงจากพวงมาลัยเพื่อลูบหัวเขาเหมือนที่ชอบทำ
ทว่าครั้งนี้กลับต่างออกไป เขาเบี่ยงตัวหลบผมจนฝ่า
