“เชี้ย”
ผมอุทานเสียงดังลั่น หลังเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดหัวที่เปียกชื้น
ยกมือขึ้นทาบอกที่ใจหายวาบ พลางเหลือบสายตาขึ้นมองคุณภาคที่กำลังนั่งจดจ่อกับหน้าจอไอแพด บนใบหน้าสวมแว่นตาทรงกลมกวาดสายตาอ่านงานด้วยสีหน้าตึงเครียด
แต่ที่ตกใจก็คือเขามีที่มาร์คหน้าสีขาวแปะอยู่ ทั้งที่ปกติเขาไม่ใช่คนดูแลผิวหน้าหรือทำอะไรพวกนี้ตอนอยู่กับผมเลย
ตกอกตกใจหมดเลยกู
ขวัญเอยขวัญมา
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ”
“ครับ”
“มาเอานี่ไปใช้สิ จะได้หน้าไม่หมอง เกวลินแนะนำมาเห็นว่าใช้ดีด้วย” เขาพูดพลางยื่นซองมาร์คหน้ามาให้
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ชอบอะไรที่เหนียวหน้าอ่ะ”
“ไม่เหนียวเหนอะหนะหรอกน่า มานั่งนี่”
เจ้าตัวกวักมือเรียกให้ผมไปนั่งข้างเตียง ก่อนที่เขาจะวางไอแพดลงแล้วหันมาสนใจผมแทน
ผมเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย สีหน้าเหนื่อยอ่อนแล้วข้อมือก็เริ่มประท้วงด้วยการปวดหน่วงอีกต่างหาก
กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็กินเวลาเกือบเที่ยง
