“เอาอีกมั้ย...เดี๋ยวผมหยิบให้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ...ขอบคุณมาก”
“ลูกเราโตขึ้นทุกวันนะ ต้องบำรุงให้มากรู้มั้ย”
“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ?”
เขายิ้มกริ่มและหญิงสาวรู้สึกเหมือนว่าตามสันกรามของเขาจะมีขนเคราสีน้ำตาลเข้มขึ้นมาสั้น ๆ ขับเน้นให้เขาดูดุดันมากกว่าปกติ ทว่ารอยยิ้มอ่อนหวานนั้นช่วยลดความดิบดันบนใบหน้าของเขา
“ผมทำงานได้ทุกที่ที่ผมอยากทำ เพียงแต่ช่วงนี้ผมไม่ได้ไปบริษัทก็เท่านั้น”
“แล้วคุณไม่เดินทางไปต่างประเทศหรือคะ”
“ผมมีตัวแทนของบริษัท งานบางอย่างผมก็ไม่ต้องลงไปลุยเอง”
“แบบนี้ดูไม่เป็นมืออาชีพเลยนะคะ ต้องอาศัยมือคนอื่นอยู่เรื่อยๆ”
เขาเลิกคิ้วสูงและยิ้มกริ่มกับคำประชดประชันเสียดสีนั้น
“การทำงานแบบมืออาชีพต้องทำงานเป็นทีม ถ้าเราทำทุกอย่างคนเดียวก็จะไม่มีคำว่าองค์กร องค์กรสำคัญมากและทุกคน ทุกตำแหน่งมีความหมาย งานจะสำเร็จถ้าเรารู้จักการบริหารจัดการ”
“งั้นเหรอคะ...”
รชนิชลพูดเก้อ ๆ เ
