“ทำไมล่ะคะ...ฉันคืนให้คุณแล้วไงคะ นับจากนี้เราจะได้ไม่ต้องชดใช้หนี้ต่อกันอีก ทั้งคุณและพวกเราจะได้ต่างคนต่างอยู่...หรือว่าคุณต้องการดอกเบี้ยจากเงินจำนวนนี้”
“ไม่จำเป็นที่ผมต้องคิดดอกเบี้ยจากคุณหรอก นีนี่”
หญิงสาวยิ้มขุ่น “จริงซีนะคะ...ไม่จำเป็นที่คุณต้องคิดดอกเบี้ยจากเงินจำนวนเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่ก็ได้ เพราะจริง ๆ แล้วคุณมีมากกว่านั้นตั้งไม่รู้เท่าไหร่ แต่ฉันก็อยากบอกนะคะว่าฉันไม่สามารถเก็บเศษเงินที่คุณเคยขว้างมันมาให้ฉันได้ สิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุดตอนนี้คือคืนมันให้คุณ”
“นีนี่...มันไม่ได้เกี่ยวกับทรัพย์สมบัติที่ผมมี”
“ถ้าอย่างนั้นมันจะเกี่ยวกับอะไรล่ะคะ หรือว่า...คุณอยากจะโยนเศษเงินของคุณจำนวนนี้ให้คนที่คุณนึกสงสาร สมเพชหรือว่าเวทนา...อืม...ที่จริงมันไม่จำเป็นเลยนะคะ เพราะคนที่คุณสงสารเขาไม่ได้นึกอยากได้เศษน้ำใจของคุณเลยสักนิด”
ชายหนุ่มแทบจะกลั้นความเจ็บปวดที่แผ่ออกมาจากดวงตาสีอำพันเข้ม
