EP.10 ไม่ไหวแล้วเว้ย!
970 Words
คำพูดเชิงหยอกเย้าอีกทั้งใบหน้าเจ้าเล่ห์คล้ายชอบใจกระตุกยิ้ม น้ำมะนาวแทบสำลักออกมา สาลี่จึงรีบวางแก้วในมือแล้วเตรียมจะเดินออกไป
"เจอกันพรุ่งนี้นะพี่แต่ถ้าไม่ตื่นก็มาปลุกด้วย" ผมเดินไปที่โต๊ะคว้าโทรศัพท์มือถือเพื่อคุยกับเพื่อนถึงสถานที่น่าไปเที่ยวก่อนตะโกนไล่หลัง "ล็อกประตูด้วยนะ"
ร้านสัก หาญทยานศึก
"เจาะลิ้น?"
"ใช่ พี่หาญพอรู้ร้านเจาะที่ดีไหม"
"เพื่อนกูรับเจาะอยู่เดี๋ยวจะถามมันให้ ว่าแต่ครูไม่ด่าเหรอ"
"ผมลูกใครพี่ก็รู้"
ก่อนจะไปเที่ยวแวะมาหาเพื่อนของพี่สองก็คือพี่หาญผมอยากเจาะลิ้นเนื่องจากว่าเอาไว้ใช้งาน
"มึงจะเจาะทำไมวะหรือชอบ" หาญถามเสียงเข้ม
"เจาะเล่นๆ"
"บ้าเปล่า.."
"ผมหมายถึงเอาไว้เจาะเล่นลิ้นอะพี่"
"ไอ้ส้นตีน ฮ่าๆ"
หาญส่ายหน้าให้กับน้องของเพื่อนสนิท สักพักก็โทรนัดเพื่อนของตัวเองเพื่อให้มาทำการเจาะลิ้นตามความปรารถนาแต่ปลอดภัยและราคาก็สมเหตุสมผล
คลับบาร์
"เชี่ย เท่วะ!" ถึงเวลานัดหมายคิวก็ได้เห็นลิ้นของเคที่มีตุ้มเหล็กอยู่ตรงปลาย "มึงเจาะลิ้น"
"เออ!ก็คงต้องงดเหล้าก่อนแสบฉิบหาย"
"อย่างเท่เลยแต่ไปเรียนทำไง"
"ช่างแม่งก็แค่พูดน้อยๆ สิวะ"
เคแวะมาหาไอ้คิวเพื่อจะอวดการเจาะลิ้นครั้งแรกกระทั่งสุดท้ายก็ต้องกลับบ้านไปพักผ่อนเพราะความเจ็บที่ยังคงเหลืออยู่ในช่องปาก
เช้าวันต่อมา
"จัดการหนังสือหน้าสามสิบที่สั่งให้ทำเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ทำไวกว่าเดิมด้วยขอให้ทำอย่างตั้งใจก็แล้วกัน" เกือบสามชั่วโมง ที่ฉันคอยติวหนังสือให้แต่วันนี้มาแปลกไม่พูดจาไม่กวนประสาท "เป็นอะไร?"
พอเอ่ยถามก็ส่ายหน้าแล้วก็เปิดหนังสืออ่านต่อจนฉันประหลาดใจ
"ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า.." เนื่องจากรับเงินมาแล้วกลัวว่าจะทวงคืนเผื่อทำอะไรมากจนกลายเป็นไม่ชอบใจ "นาย"
ต๊บ!
ฝ่ามือหนาตบกระทบโต๊ะอย่างแรงพร้อมจ้องตาเขม็งราวกับจะกลืนกินเนื้อ
"เป็นบ้าอะไรอีกถ้าฉันทำอะไรให้ไม่พอใจนายก็พูดมาสิ! เงียบแบบนี้ฉันจะรู้ได้ไงว่าทำอะไรผิด" ไม่ตอบแต่หางตาตวัดคิ้วขมวดน่ากลัว "โกรธอะไรเหรอทำไมต้องกำหมัด"
สถานการณ์เริ่มตึงเครียดเมื่ออีกฝ่ายกำหมัดแน่นจนเส้นเอ็นแขนปูดโปนสักพักก็ลากเก้าอี้ถอยหลังเพื่อลุกเดินไปห้องน้ำ
สาลี่ไม่นิ่งนอนใจเดินตามเข้าไปเห็นเลือดไหลหยดลงอ่างล้างหน้า
"ไม่น่าเลยอายุยังน้อยอยู่แท้ๆ ฮึก"
"__"
"เป็นโรคร้ายใช่ไหมเลือดออกปากเต็มเลย"
"...."
"อยากกินอะไรเป็นมื้อสุดท้ายไหม"
บอกตามตรงว่าฉันไม่ชอบการจากลาไม่ว่าจะเป็นหรือตายพอเห็นแบบนี้ก็น่าสงสารอยู่
"กูทนไม่ไหวแล้วเว้ยยย! ถามอยู่ได้เจ็บลิ้นเพิ่งไปเจาะมาที่เลือดออกเพราะเผลอไปกัดจิวที่ใส่ ถามจริงเกิดจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยพูดหรือไงถามเยอะฉิบหาย!"
ผมตวาดลั่นจนทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งโหยงไม่รู้ว่าเป็นห่วงหรืออะไร แต่ตะกี้หนักไปทางจะแช่งให้ตายมากกว่า
เวลาผ่านไปตอนเย็น
"คงไม่ได้เจอกันอีกสองอาทิตย์เพราะว่าฉันมีติวสอบด้วยแล้วแจ้งพ่อของนายเอาไว้แล้ว" เมื่อถึงเวลาจะกลับเขารีบเก็บข้าวของ
"เออดีจะได้พัก"
"ใครบอกจะให้พักฉันทำโจทย์ไว้ให้นายเรียบร้อยแล้วอีกสองอาทิตย์จะกลับมาถ้านายยังทำผิดเกินครึ่งหนึ่งน่าดู"
"ดูอะไร.."
"ซีรี่ย์ อึ๊ยยย เด็กบ้า"
พูดจบสาลี่ก็เก็บข้าวของแล้วรีบเดินออกไปจากห้อง เคนอนอยู่บนเตียงถือโทรศัพท์จ้องมองตามพลางหัวเราะเบาสบถ "ยังเสือกแวะมาเล่นมุกอีก ฮ่าๆ โอ๊ย ซี๊ด เจ็บแผล"
สองสัปดาห์ผ่านไป
ถามว่าฉันคิดถึงพี่สงกรานต์ไหมบอกเลยว่าคิดถึงมากแทบจะร้องไห้ทุกวัน แต่แค่เก็บอาการ ที่มหาวิทยาลัยเขาก็ตามง้อตลอดแต่ฉันเจ็บไม่ไหวอีกต่อไป
"สาลี่ยกโทษให้พี่เถอะต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"
"หนูให้โอกาสพี่มาหลายครั้งแล้วนะคะพอเถอะ"
"หรือเพราะสาลี่มีคนอื่นใช่ไหม!"
ข้อแขนเล็กโดนเหนี่ยวรั้งกระชากเข้ามาพร้อมกับสาดเสียงแข็งเข้าใส่
"หนูไม่ได้มีใครนะคะออกไปเถอะพี่สงกรานต์" แม้ฉันจะพยายามอธิบายก็เหมือนเขาจะไม่รับฟัง "ระหว่างเรามันจบแล้วค่ะพี่"
"พี่รักสาลี่นะยกโทษให้พี่เถอะ"
"ปะ ปล่อยหนูเถอะค่ะ"
"สาลี่"
ขณะที่ทั้งสองคนยื้อยุดฉุดกระชากกันใต้ตึกคณะภาษาบรรดาสาวสวยคนรวยเพื่อนของสาลี่ก็เดินเข้ามา
"พี่สงกรานต์อย่าไปง้อมันให้ยากเลยค่ะ สาลี่มันใจแข็งจะตาย" พลอยพูดขึ้นตามมาด้วยช่อม่วง "จริงค่ะให้เวลามันสักพักเถอะค่ะพี่"
เพื่อนช่วยพูดทำให้ชายหนุ่มตรงดิ่งกลับคณะของตัวเองไป สาลี่ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"วันนี้ไปผับซอยห้ากับฉันด้วยนะ" พลอยสั่งพลางมองหน้าสาลี่กดดัน
"ทำไมเราต้องไปด้วยรายงานเขาส่งให้พวกเธอแล้วนิ"
"วันนี้อยากเมาแต่ขี้เกียจถือกระเป๋าสาลี่ไปช่วยถือกระเป๋าให้เราหน่อยสิกลัวจะทำหาย"
"แต่ว่า.."
"ห้าพันพอไหม"
ข้อเสนอก็คือการใช้เงินฟาดหัวผู้ที่ด้อยกว่าแต่สาลี่มีค่าใช้จ่ายมากมายเธอจึงจำใจต้องตกปากรับคำ
- Writer
