“โรมเป็นยังไงบ้างลูก” เสียงนุ่มนวลของคุณหญิงพริมารีบเดินเข้ามาดูอาการของลูกชายโดยมีคุณชาติชายเดินตามมาไม่ห่าง มือบางลูกผมดกดำของลูกชายแผ่นเบาความรู้สึกเต็มไปด้วยความสงสาร ลูกชายที่เธอเลี้ยงมากับมือแม้แต่หยุดน้ำตาก็ไม่เคยเห็นสักครั้ง แต่วันนี้ลูกชายของเธออ่อนแอราวกับคนละคนในอดีต
“ไหวไหมโรม”
“ไม่ไหวครับ” ชายหนุ่มสารภาพความในใจออกมา ร่างกายป่วยเขาพอทนได้แต่ใจที่เจ็บจนหายใจแทบไม่ออก ชีวิตเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง รอบข้างดูว้าเหว่และหดหู่อย่างไม่เคยเป็น ภาพใบหน้าของจันทร์เจ้ายังคงวนอยู่ในสมองของเขา
“ก็ทำตัวเอง จะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้” เสียงเข้มของผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกกับลูกชายของตัวเอง เขาเห็นพฤติกรรมของลูกชายตัวเองอยู่ตลอดและพยายามเตือนหลายครั้งแล้ว เพราะกลัวว่าวันหนึ่งจันทร์เจ้าจะทนไม่ไหวแล้วหนีไป ซึ่งวันนี้ก็เป็นจริงอย่างที่เขาคิด
“ครับ ผมผิด ผมผิดเอง”
“คุณจะซ้ำเติมลูกทำไม” คุณหญิงพริมาหันหน้
