เสียงฝนโหมกระหน่ำตกลงมา ปลุกให้ร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ความอ่อนเพลียและความหนักอึ้งจางลงเล็กน้อย แต่ไอร้อนจากร่างกายยังคงหลงเหลืออยู่ ตัวยังคงรุมๆ ด้วยพิษไข้
มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา แต่ต้องชะงักเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับหน้าจอที่เต็มไปด้วยสายที่ไม่ได้รับจากเพื่อน เกือบสามสิบสาย! ความตกใจผุดขึ้นมาในทันที
เมื่อวานทั้งวันเจียร์นอนซมด้วยพิษไข้จนไม่ได้แตะโทรศัพท์ เธอลืมไปสนิทว่าการหายเงียบไปแบบนี้ต้องทำให้เพื่อนเป็นห่วง
ขณะที่กำลังกังวล โทรศัพท์ในมือก็สั่นอีกครั้ง หน้าจอแสดงชื่อเจด้าปรากฏขึ้น เธอจ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนรับสาย
(เจียร์แกหายไปไหนทำไมไม่รับสาย ไม่ไปเรียน ฉันกับเจไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่ เราเกือบจะไปแจ้งความแล้วนะ แล้วนี่ทำไมไม่อยู่ห้องแกหายไปไหนเจียร์) หลังจากรับสาย เจด้ารัวคำถามใส่ด้วยความเป็นห่วง แทบไม่เว้นช่องว่างให้เจียร์ได้แทรกเ
