พอถึงวันปิดภาคเรียนของลูกสาว อรสาจำต้องพาจันทร์เจ้าขาเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพราะทนเห็นสีหน้าบึ้งตึงที่เมินเฉยกันมาหลายวันแล้วไม่ได้ เด็กอายุแค่นี้ทำไมถึงจดจำคำพูด และคำสัญญาที่เคยมีให้ไม่เคยลืมด้วยนะ ทวงอยู่นั่นแหละเช้าเย็นชวนให้ปวดหัววันละหลายรอบ
อรสาเลือกขับรถมาส่งลูกด้วยตัวเอง เพราะตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงกับทวิภพ เธอก็ไม่อยากให้เขาต้องขับรถทางไกลแบบนั้นอีก ใช้เวลาเกือบแปดชั่วโมง รถฟ็อลคส์วาเกินคันสีขาวของอรสาก็ขับเลี้ยวมาจอดบริเวณบ้านในเวลาเกือบสี่โมงเย็น บ้านที่เธอกับลูกสาวไม่เคยกลับมาเหยียบนานเป็นปี คนที่ดีใจที่สุดเห็นจะเป็นลูกสาว แค่เปิดประตูรถลงไปได้ก็รีบวิ่งเข้าบ้านไปอย่างไม่รอคนเป็นแม่เลยสักนิด
อรสายังคงยืนมองดูบ้านหลังงาม ที่เคยมอบทั้งความสุขและทุกข์เศร้าให้ในตอนที่อยู่ที่นี่ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้กลับมาเหยียบอีกครั้ง
ทวิภพเดินออกมาหาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เขารู้สึกดีใจที่ได
