วันต่อมา เวลา 11.45 น.
“อือ ~”
แขนทั้งสองชูขึ้นเหนือหัวบิดคลายความเมื่อย แต่เพียงขยับตัวเล็กน้อยก็รับรู้ถึงความเจ็บแปลบช่วงล่างและจุกหน่วงท้องน้อย อาการปวดหนึบชาส่วนสำคัญจนไม่อยากขยับตัวขนาดนี้มันอะไรกันอีกเนี่ย! ดวงตาทั้งสองค่อย ๆ ปรือขึ้นมองไปรอบตัวในขณะเดียวกันก็พาตัวเองลุกขึ้นนั่ง ฝ่ามือเล็กยกกุมท้องน้อยเอาไว้ แสงพระอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำเอาแสบตาจนต้องยกมืออีกข้างขึ้นปิดตา
“ตื่นแล้วเหรอ นี่น้ำกับอาหารเช้า”
กริ้ก! พรึ่บ!
ประตูห้องเปิดออกพร้อมเสียงผู้ชายคุ้นหูดังขึ้น ฉันหันขวับไปมองถึงกับนิ่งค้างไปชั่วขณะ จากนั้นจึงสติกลับเข้าร่างได้สำเร็จพร้อมภาพมากมายวิ่งชนเข้ามาในหัว แล้วจึงค่อย ๆ ก้มมองสภาพตัวเองในตอนนี้และได้คำตอบโดยที่ไม่ต้องตั้งคำถามอะไรต่อให้มากมายเลยว่า เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น...
“....” ดวงตมกลมโตจ้องมองร่างสูงที่เดินเข้ามาหา เขาวางถาดอาหารในมือลงยังพื้นที่บนเตียง
