AIshiteru—My Fake AI

RAVEN SABRINA VALLAJE’S POV I just graduated from high school, and decided to leave my hometown to grab the opportunity to study here in the city. My scholarship covers my whole tuition fees as well as my school dorm rental for my four-year-course. But of course I still need to maintain my grades upang hindi ako ma-disqualify. Hindi ko masasabing swerte ito dahil talagang pinaghirapan ko ito ever since high school. Both of my parents are not really in good terms. Si Mama na may ibang kinakasama, at si Papa naman na nalulong sa sugal at bisyo. Wala akong mga kapatid at mostly doon ako natutulog sa bahay ni Lola. One of the reasons why I also choose this school ay para maiwasan ang mga dati kong mga kaklase na walang ibang ginagawa kundi ang palaging pambu-bully sa akin. Lagi nilang sinusumbat na adik daw ang tatay ko at pokpok naman ang nanay ko. All of them we're wrong. I still believe that one day magiging okay din ang lahat. Kahit hindi ako sigurado. They also accused me na fraud lang ang mga grades at results sa mga exams ko. I don't usually participate in school oral participations dahil palagi naman akong binabara. Even in debates, I can't win. Mauuwi lang sa pang-iinsulto at bangayan ang debate. The worse thing is that, I am threatened if ever magsumbong ako, and even though nagsusumbong ako ay wala namang pake ang mga guro. Kaya ’yan din ang sinusumbat nila kung bakit naging scholar ako, eh hindi naman daw ako sumasali sa mga parangal sa school. I really hate my high school life, and it leaves me some traumas. I didn't managed to get a single friend dahil iniiwasan ako ng lahat. May mga tao namang lumalaban sa akin at naaawa sa akin. Pero ayaw ko ng kaawaan ako ng ibang tao. Meron ding nais makipagkaibigan pero iiwan din ako kaagad dahil madadamay sila sa pambubully kapag nahuli silang makikipagkaibigan sa akin. In elementary, wala akong masyadong maalala. I used to have a friend but eventually leaves me when the time comes. I feel like an outcast and don't have the right to be happy. I always questioned myself kung bakit buhay pa ako in each day na gigising ako at ano pa ba purpose ko sa mundo? Despite of having these painful memories, may isang tao parin akong pinaghuhugutan ng lakas at kinukuhanan ng inspiration na magsumikap. Siya ay ang grade 10 adviser ko dati—si Mrs. Dela-Cruz. She's the only one who believes in me. At kahit nasa ika-labing isang baitang na ako hanggang sa pag-graduate ko ng grade 12 ay sa kaniya parin ako lumalapit kapag nahihirapan na ako sa klase at nahihirapang makikisalamuha sa mga tao sa paligid ko. Para akong naibtan ng tinik tuwing naiisip kong wala nang nakakakilala sa akin dito sa kolehiyo. Sa wakas ay bagong paaralan, bagong buhay. Kahit papaano ay makakapagsimula akong muli. May dorm ako na matitirhan throughout my school years. My goal is to maintain my grades o lamangan pa para mananatiling free ang pagtira ko dito sa dorm up to four years. I am taking Architecture because I have the talent in drawing and sketching, and I wanted to be an architect someday. It was the first day of school when I felt something new to myself. While sitting on my seat, I don't feel any negative vibes. Instead, I feel confident. Lahat ay mukhang fresh at confident. Meron din palang mukhang kabado na para bang naguguluhan at hindi sigurado kung tama ba ang kinuhang kurso. “I am Eric O'Brien. You can call me Mr. O'Brien,” our professor introduced himself. He started to let us introduce ourselves. I stood up when my surname was being called. “Introduce yourself Miss Vallaje,” our professor said. Naglakad na ako papunta sa harap ng pisara at nakangiting binati ang aking guro at mga Kaklase. “Good morning everyone. I am Raven Sabrina Vallaje, nineteen years old. I hope we'll have a great year together.” Nag-bow ako saka maglalakad na sana subalit napako ako sa kinatatayuan ko nang mahagip ng mga mata ko ang mga mata ng aking guro na nakatutok sa aking mga hita. Nang mapansin niyang nakatingin ako sa kaniya ay napatikhim ito at tinawag na ang iba para mag papakilala. Kinabahan ako ng husto at simula no’n ay hindi na ako komportable hangga‘t sya ang nagtuturo sa harap. I met this nice young lady named Jeannie Agustin. She became my friend and there are lots of common thing between us. The only difference is that, she has a great family background. We shared the same dorm dahil tig-dadalawa ang maaaring makapag-stay rito. The only advantage ko ay free ako sa pagstay sa dorm, habang siya naman ay nagbabayad ng rental. My college life wasn't that chill. Ibang-iba ito sa highschool at higit sa lahat parang competition ang dating sa loob ng classroom. Kahit kami ni Jeannie ay hindi na makakapag-usap sa loob ng room dahil sa busy at hectic schedules. Weeks have passed when I decided to have a side line. I looked for a part-time job that will suit to my schedule. Naninibago ako sa siyudad dahil laking probinsya ako. Maraming mga gusali, mga paaralan, at syempre mga pamilihan. Wala akong masyadong experience at tanging utak lang ang meron ako. Sa tulong ni Jeannie ay nakahanap ako ng mga highschool students na siyang naging mga clients ko. I became their tutor or mentor. Two months have passed habang patuloy na nagsusumikap sa pag-aaral at trabaho ay nakaipon din ako ng kaunti. Tuition lang at dorm rental ang cover ng scholarship, pero ang pagkain ko at school materials ay hindi. Meron itong monthly allowance, pero hindi ito kasha sa sobrang dami ng gastusin. I was waiting for Jennie since nauna na akong umuwi para gawin ang assignments ko dahil mamayang gabi ay may session pa ako ng tutorial sa isang grade 8 student. Habang nagsusulat ay nakarinig ako ng katok sa pinto. The door was locked kaya I understand kung bakit hindi na dumiretsong pumasok si Jeannie. I opened the door but it wasn't Jeannie who was approaching me. “S-sir O'Brien?” I said. He pushed me in and closes the door. I started to scream but nobody heard me since karamihan ay nasa campus pa. He smirked and started to take off his clothes. I was being panicked. Niliraw ko ang paningin ko at naghanap ng pwedeng ibato sa kaniya. I was too late. He then jumped on top of me and starts ripping my clothes. I was screaming for help but nobody comes. I tilt my head on the side and i saw a bottle of soft drink near me. I grab the bottle and smashed it on his head. Pagkahampas ko niyon sa ulo niya ay nabiyak ito at may mainit na likido ang tumulo sa mga kamay ko. Tiningnan ko ito at napagtanto kong puno na ito ng dugo. Nagtaka ako dahil hindi ako nasaktan. Niliraw ng paningin ko ang aming professor na nakahandusay sa sahig habang hawid-hawid ang kaniyang duguang ulo. May malay pa ito ngunit mabagal na itong kumilos at mukhang nahihilo pa. Laking gulat ko nang bigla niyang hablotin ang paa ko kaya nahampas ko siya ulit ng bote sa ulo dahilan nang tuluyan na siyang nawalan ng malay. Akto ding pumasok si Jeannie kasama ang isang babaeng hindi ko kilala. They both scream as hell kaya natakot ako nang husto. “W-wala po akong k-kasalanan,” tanging nasabi ko na lamang at nabitawan ang boteng hawak-hawak ko. Nagsisiaubutan na ’yung mga estudyante. May naka-video pa, may nagbubulungan, may nagsisigawan, at lahat ay nakaturo sa akin bilang salarin. Wala pang midterm ng klase . . . nagsisimula na naman ang kalbaryo ko.