มิลินหันมาไม่เจอเขาแล้ว ใบหน้าสวยซีดเผือด สองมือกอดเสื้อตัวเองแน่น พึมพำเสียงสั่นๆ
“ไอ้คนบ้า… ปล่อยฉันทิ้งแบบนี้ได้ยังไงกัน”
เธอกอดเข่า เอ่ยเสียงงอนๆ
“จะโทรหาเตชินก็เกรงใจ… ไม่เอาดีกว่า เรียกแท็กซี่กลับเองก็ได้”
เสียงหัวเราะปนเอ็นดูของป้า แม่ค้าเล็ดลอดออกมาจากในร้าน
“หนุ่มสาวสมัยนี้ งอนกันเก่งจริงๆ ป้าก็เคยเป็นสาวมาก่อนนะลูก… เดี๋ยวก็คืนดีกันนั่นแหละ กลับบ้านไปจุ๊บๆ อ้อนๆ หน่อย เขาก็หายโกรธแล้ว”
มิลินทำตาโต หน้าแดงวาบ รีบซบหน้าลงกับเข่าทันที
“ป้าาา… พูดอะไรเนี่ย!”
ไม่นาน ชายชุดดำก็เดินตรงเข้ามา ก้มหัวเล็กน้อยก่อนเอ่ย
“พี่สะใภ้ เชิญครับ… พี่ใหญ่ให้ผมไปส่งที่ห้อง”
มิลินหันขวับ ลุกขึ้นทันทีก่อนมองค้อนไปหนึ่งที
“พี่ใหญ่ของพวกคุณเป็นโรคบ้ารึไง?! ไปก็ไม่พูดอะไรสักคำ!”
ลูกน้องยืนนิ่งอึ้งไปทั้งแถบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไร ได้แต่ก้มหน้าเงียบ รอเธอเดินขึ้นรถไปด้วยสีหน้าเอือมๆ
ราเมธเลื่อนประ
