มิลินกรีดร้องเสียงแหบสะอื้น ใบหน้าแดงก่ำด้วยความหวาดกลัว
“อ๊าย! ปล่อยฉันนะ… ใครก็ได้ช่วยด้วย… ฮือ… ฮือ…”
ชายตัวโตหนึ่งในกลุ่มพยายามกดเธอลงกับพื้น แผ่นผ้าและสิ่งของรอบๆ ถูกใช้เป็นเครื่องมือกดข่ม เธอดิ้นสุดแรง แต่แรงกายเล็กๆ ไม่อาจต้านเขาได้
“เงียบไว้ซะ! ไม่มีใครมาช่วยแกหรอก!” ชายคนนั้นตะคอก
ทันใดนั้น เสียงดุดันต่ำเย็นดังมาจากด้านหลัง
“ปล่อยผู้หญิงของกู!!!”
อชิกระชากชายวัยรุ่นหนึ่งในห้าคน ตัวลอยกระเด็นกระแทกพื้นดัง ปั่ก!
“อัก! โอ๊ยยย…!” เสียงร้องโอดโอยดังสนั่น
ชายคนนั้นตะโกนเสียงสั่น
“ม… มึงเป็นใครวะ! กูจะฟ้องพ่อกูนะ!”
อชิไม่พูดเปล่า เขายกปืนขึ้นจ่อไปทางสี่คนที่นั่งล้อมวงรออยู่ข้างในซอย เสียง ตึง! ตึง! ของกระบอกปืนทำให้ทุกคนชะงัก
“เฮ้ยพี่! ผมไม่เกี่ยว… พี่อย่ายิงนะ!” หนึ่งในนั้นตะโกนเสียงหลง
ชายที่กำลังจะขืนใจมิลินยังไม่รู้ตัว คิดว่าเพื่อนเสียงดัง จึงหงุดหงิดรีบเดินออกมาตะโกนด่าเ
