เงินแปดหมื่น

1058 Words

เสียงเพลงในคลับดังระรัว แสงไฟกระพริบวูบวาบบดบังสีหน้าใครต่อใคร มิลินถอยหลังแทบจะชนโต๊ะด้านหลัง แต่กลับถูกมือสากกำแน่นที่แขนยึดไว้ไม่ปล่อย “ปะ… ปล่อยนะคะ!” เสียงเธอสั่นพร่า แต่ยิ่งดิ้น แขนก็ยิ่งถูกบีบแรงขึ้น ชายคนนั้นโน้มตัวเข้ามา กลิ่นเหล้าขมคละคลุ้งแทบทำให้เธอหายใจไม่ออก ผู้คนรอบๆ เต้นรำกันอย่างสนุกสนาน ไม่มีใครทันสังเกตว่ามีใครกำลังเดือดร้อน หัวใจมิลินเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกจากอก เธอหอบหายใจ มือเล็กพยายามดันอกเขา แต่ร่างกายผู้ชายตรงหน้ากลับแข็งขืนเหมือนกำแพง ดวงตาเขาเป็นประกายกรุ้มกริ่ม ราวกับเหยื่อที่หนีไม่พ้น “อย่าดิ้นน่า… มาอยู่กับพี่ เดี๋ยวก็สนุกเอง” มิลินเบิกตากว้าง ความกลัวแล่นพล่านไปทั้งตัว ริมฝีปากเธอสั่นระริก… อีกนิดเดียว เธอคงกรีดร้องออกมา มุมมืดด้านในสุดของคลับ ราเมธยืนพิงผนัง เงาร่างสูงผสานไปกับแสงไฟสลัว เสียงดนตรีกระแทกหนักๆ ดังปะทะโสตประสาท แต่เขากลับไม่สนใจสิ่งรอบตัว สายตาเหยี่ยวกวาดมองหาความผิดปกติ ขณะรอเวลา “พี่ใหญ่” จะเดินทางมาถึง เขาก้มลงมองปลายเท้าตัวเอง ส้นรองเท้าหนังเขี่ยกับพื้นเบาๆ อย่างคนใช้ความคิด เธอ… คนเมื่อบ่าย จะมาไหมนะ? ภาพหญิงสาวในชุดเรียบง่ายแวบเข้ามาในหัว คนที่เดินก้มหน้าน้ำตาคลอ อยู่ริมพุตบาท คนที่นับเหรียญซื้อของสองชิ้น ในราคา 45 บาท มิลิน หญิงสาวที่มีดวงตาเศร้าแบบไม่อาจอธิบายได้ เธอดูสะอาดกว่าผู้หญิงทั่วไป ที่เห็นในคลับหรูนี้ ในคลับเต็มไปด้วยผู้หญิงผู้ดี ที่ถูกเลือกมาอย่างดี… แต่ก็แค่เปลือกนอก ราเมธเม้มปากแน่น สายตาคมส่องผ่านแสงไฟวูบวาบไปยังเวที ไม่มีใครสักคนที่เหมาะจะเป็นแม่ของลูก ให้พี่ใหญ่หรอก… แต่เธอ... เธอต่างออกไป "เห้อ... ขอให้เธอมาทีเถอะว่ะ! เขาเงยหน้าขึ้น กวาดตามองฝูงชนที่กำลังเต้นรำอย่างบ้าคลั่ง ขอให้เธอมาทีเถอะ… ทันใดนั้น สายตาของราเมธชะงัก ร่างสูงยืดตรงทันทีเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถูกลากแขนกลางฝูงชน ผมยาวสลวยปรกบ่า ใบหน้าที่พยายามสะบัดหนี "นั้น... เธอคนนั้น! ดวงตาคมดุดันวาบขึ้นเหมือนเปลวไฟ เงาร่างสูงก้าวออกจากมุมมืดทันที แรงกดดันเย็นเยียบแผ่ซ่านไปทั่วทางเดิน ราวกับนักล่าที่หมายตาเหยื่อ เสี้ยววินาทีเดียว ใบหน้าเรียบนิ่งของราเมธกลับกลายเป็นตึงเครียด ฝ่ามือใหญ่กำแน่น ดวงตาคมดุดันจนแทบจะเผาอีกฝ่ายให้มอดไหม้ เขาก้าวออกจากมุมมืด แหวกฝูงชนที่กำลังเต้นรำอย่างไม่สนใจใคร ก้าวหนึ่ง… สองก้าว… แต่ละก้าวเต็มไปด้วยแรงกดดัน เย็นเยียบที่พร้อมจะบดขยี้คนที่กล้ามาทำร้ายผู้หญิงคนนั้น ผัวะ!! หมัดหนักๆ ซัดเข้าเต็มหน้าหนึ่งในชายที่จับแขนมิลิน ร่างนั้นล้มกระแทกพื้นทันที ก่อนจะตั้งตัวไม่ทัน อีกคนกำลังจะหันมาโวย แต่เพียงแค่เห็นใบหน้าเย็นชาของราเมธ... เขาก็ชะงัก "ขอโทษครับพี่ ผมๆ ขอโทษครับ" ทั้งสองคนยกมือไหว้ขอโทษอย่างลนลาน "คนของใคร มึงรู้มั้ย?" ราเมธเอ่ยเสียงนิ่ง แต่พลังอำนาจแผ่ซ่านจนคนทั้งโต๊ะเงียบสนิท เขาไม่ต้องโชว์ปืน ไม่ต้องขู่ ไม่ต้องตะโกน แค่ คำว่า “คนของใคร” ก็ทำให้ทั้งคลับ...เริ่มเดาว่า 'ใครบางคนที่ไม่ธรรมดา' กำลังจะมา ราเมธหันกลับมามองมิลิน สายตาเขายังเหมือนเดิม ไม่มีเมตตา แต่แฝงเจตนาดี "คุณมาช้าไปหน่อย" เขากล่าวเรียบๆ "แต่โชคดีที่ผมจำหน้าคุณได้..." มิลินยกมือกุมแขนที่เพิ่งหลุดพ้นจากการถูกบีบรัด ดวงตายังสั่นระริกด้วยความกลัว เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยเสียงเบาหวิวแทบไม่พ้นริมฝีปาก “ข… ขอบคุณนะคะ” ราเมธปรายตามองเพียงครู่ สายตาเย็นเฉียบแต่ไม่ได้มีความรังเกียจ เพียงแต่หนักแน่นจนทำให้เธอไม่กล้าขยับไปทางไหนนอกจากมองเขา เขาไม่ได้ตอบรับคำขอบคุณ มีเพียงประโยคสั้นๆ ทุ้มต่ำ ที่ฟังแล้วเหมือนคำสั่ง “คุณ… เดินตามผมมา” ร่างสูงหันหลังไปทันที ไม่ได้รอ ไม่ได้อธิบายใดๆ ท่ามกลางเสียงดนตรีและฝูงชนที่ยังเต้นรำกันอย่างบ้าคลั่ง ร่างบางเดินตามเขามาช้าๆ ก้าวเท้าเหมือนมีพันธนาการมัดไว้แน่น หัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ความคิดวกวนในหัวไม่หยุด ถ้ากลับตอนนี้… ยังทันไหมนะ? แต่ถ้าไม่ทำ… แล้วจะไปหาเงินแปดหมื่นทันได้ยังไง ภายในสามวัน… เธอกัดริมฝีปากล่างแน่น สูดลมหายใจลึก พยายามปลุกขวัญกำลังใจของตัวเอง มือเล็กทั้งสองข้างกำหมัดแน่น แล้วยกขึ้นทำท่าฮึบเบาๆ เหมือนเด็กปลุกใจ ทันใดนั้น… ราเมธที่เดินนำอยู่หันกลับมา ดวงตาคมสบเข้ากับท่าทางของเธอพอดี เขามองนิ่งเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ชัดถ้อยชัดคำ “คุณ… พร้อมนะครับ?” ราเมธหยุดฝีเท้าหน้าลิฟต์ ก่อนหันกลับมามองหญิงสาวข้างหลังที่ยังยืนนิ่งอยู่อีกครั้ง เขาถามเสียงเรียบแต่ฟังดูมีเจตนาดี "คุณชื่ออะไรครับ?" มิลินเงยหน้าช้าๆ ดวงตาไหววูบด้วยความไม่แน่ใจ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตอบเสียงเบา "มิลินค่ะ..." ราเมธพยักหน้ารับ "งั้น...ตามผมมา" เสียงลิฟต์เปิดเบาๆ ราเมธก้าวเข้าไปก่อน โดยไม่เร่งเธอเลยแม้แต่น้อย ชั้นบนสุดของคลับหรู คือเขตต้องห้ามที่แทบไม่มีใครกล้าเหยียบยกเว้นคนระดับ 'พี่ใหญ่' ไฟในลิฟต์สลัวๆ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง จนกระทั่ง... ก่อนที่ราเมธจะเดินออกจากลิฟต์ และปล่อยให้เธอยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องเบอร์หนึ่งของชั้น เสียงหวานสั่นเล็กน้อยของเธอก็ดังขึ้น "คุณคะ..." "แค่...! ทำแค่ครั้งเดียว ก็จะได้เงินตามที่ขอใช่ไหมคะ?"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more