เป็นเสียงของ 'ราเมธ'
ที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่รู้เลยว่ามี 'คนแปลกหน้า' ยืนอยู่
“ผู้หญิงที่อยู่ในรถ 20 คน... จะให้ส่งเลยมั้ยครับ? เดี๋ยวสายได้กลิ่นจะล่าช้า”
มิลินก้มหน้าไว้ ไม่สบตาใคร เธอก้าวเข้าไปวางเมนูบนโต๊ะต่ำหน้าด๊าคเตอร์เงียบๆ แล้วถอยหลังหนึ่งก้าว เตรียมจะออกจากห้องทันที
“...20 คน”
หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาทางอก
อยากหันไปมอง แต่รู้ดีว่า ไม่ควร
มือแนบป้ายชื่อไว้แน่น กลัวเสียงหัวใจจะดังเข้าไปในไมค์ที่ซ่อนอยู่
“จะให้ส่งเลยมั้ยครับ?”
อชิไม่ตอบ เพียงยกนิ้วชี้ขึ้นสะบัดเบาๆ เป็นสัญญาณให้นายออกไปก่อน
แต่ในวินาทีนั้น เขาหันมามองตรงเธอชัดๆ แล้วก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นทีละก้าว
มิลินกลั้นหายใจ...
เธอไม่แน่ใจว่าเขามองเธอเป็นแค่พนักงาน หรือว่า จับได้แล้ว ว่าเธอคือใคร
บรรยากาศในห้องเริ่มอึดอัดขึ้นทันที หลังเสียงของราเมธเงียบลง
ด๊าคเตอร์วางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะอย่างไม่แยแส ก่อนเอ่ยด้วย
