พราวตะวันพาลูกสาวขึ้นมาอยู่บนห้องนอน เธอโอบกอดลูกสาวเอาไว้ในอ้อมแขน ร้องไห้ออกมาเบา ๆ แม้จะได้ยินเสียงกิตติภพร้องไห้ปล่อยโฮอยู่ด้านล่างก็ตาม แต่จะให้เธอพูดดี ๆ กับเขา เธอก็ทำไม่ได้ เพราะวันนี้เธอไม่ใช่พราวตะวันคนนั้นที่จะยอมให้เขาพูดจาถากถางหรือทำอะไรให้เธอต้องเสียใจไปมากกว่าเมื่อก่อนนี้อีกแล้ว
"คุณแม่คะ คุณแม่กับคุณลุงร้องไห้ทำไม"
"ไม่มีอะไรค่ะ"
"คุณแม่เสียใจใช่ไหมที่ทำคุณลุงแบบนั้น"
"คุณลุงเขาไม่เป็นอะไรหรอกลูก คุณลุงเขาไม่เจ็บ หนูไม่ต้องไปคิดเรื่องคุณลุงคนนั้นแล้วนะเข้าใจไหมคะ ไปอาบน้ำดีกว่านะลูก"
"เราจะไปว่ายน้ำกันอยู่ไหมคะคุณแม่?"
"แม่ขอติดไว้ก่อนได้ไหม วันนี้แม่รู้สึกปวดหัว พริกหวานคงไม่งอนแม่ใช่ไหมคะลูก"
"คุณแม่ไม่สบายเหรอคะ เดี๋ยวคุณหมอตรวจให้"
คำพูดคำจาของลูกสาวแม้จะมีเรื่องเสียใจอยู่ก็ต้องทำให้ยิ้มออกมาได้ไม่ยากเลย สองแม่ลูกยังคงนั่งกอดกันอยู่บนเตียง พราวตะวันในหั
