"คุณแม่คะ กชว่าพอเถอะค่ะ"
กชกรห้ามปรามมารดาขึ้น เพราะเห็นสีหน้าบิดาที่จ้องมองมารดาด้วยดวงตาไม่กระพริบ แม้จะไม่มีเรื่องให้ทะเลาะกันมากมายใหญ่โตมาก่อน เป็นเพราะผู้เป็นแม่ไม่เคยต่อปากต่อคำอย่างนี้มาก่อนเลย แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่แบบนั้น
"แกไม่ต้องมาห้ามฉัน ฉันก็อึดอัดเต็มทน ให้ฉันพูดออกมาบ้าง ฉันจะอกแตกตายอยู่แล้ว ตั้งแต่มีมันเข้ามาอยู่ร่วมวงศาคณาญาติ พ่อแกก็ประเคนให้มันทุกอย่าง เหลือสมบัติกี่ชิ้นฉันยังไม่รู้เลย ไม่ใช่ยกให้นังนั่นไปหมดแล้วเหรอ"
คุณอังคณาหันไปมองหน้าลูกสาว ดูเหมือนกชกรเกรงกลัวบิดาที่กำลังนั่งนิ่งสงบไม่ยอมโต้ตอบอะไรในตอนนี้
"ผมเป็นคนยุติธรรมมากนะคุณอัง เราอยู่กันมากี่สิบปีแล้ว ในวันที่ผมทุกข์ใจมากที่สุดคุณเป็นคนแรกที่อยู่ข้างกายผม ผมไม่ลืม คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเรื่องทรัพย์สมบัติของผม ทุกอย่างมันยังเป็นของลูก สิ่งที่ผมให้กับพราวตะวันมันไม่ได้เศษเสี้ยวหนึ่งที่ผมมีด้วยซ้ำ"
