ตอนที่ 3 แรกพบ (ย้อนอดีต 2 )
1659 Words
หลังจากที่นอนดูโทรทัศน์แล้วเผลอหลับไป เด็กสาวก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหิวเอามาก ๆ เธอจึงหยิบรีโมตขึ้นมาปิดโทรทัศน์ แล้วเดินออกจากห้องพักเพื่อจะไปยังบ้านใหญ่
"ดอกไม้สวยจัง" แต่ขณะที่กำลังเดินไปที่บ้านใหญ่นั้น เด็กสาวก็บังเอิญเห็นเข้ากับสวนดอกไม้ ที่มีดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ถูกปลูกไว้ค่อนข้างเยอะ
"ว้าว สวยมาก ๆ เลย" เด็กสาวยื่นมือไปจับดูดอกไม้ด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับก้มลงสูดดมกลิ่น "หอมจัง"
"ผีเสื้อเยอะมาก ลูกแพรชอบผีเสื้อ" เด็กสาวเดินชมดอกไม้และผีเสื้ออย่างอารมณ์ดี จนไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนที่เดินผ่านมาทางนี้พอดี
"ทำอะไร"
"อะ...โอ๊ยยยย" แต่ระหว่างที่กำลังชื่นชมดอกไม้อยู่นั้น เด็กสาวดันสะดุ้งตื่นตกใจเนื่องจากมีเสียงเรียกจากทางด้านหลัง ทำให้เผลอปัดกระถางดอกไม้ด้านข้างตกแตก และกระถางดอกไม้ที่แตกกระจัดกระจายลงพื้น ดันกระเด็นบาดเข้าที่ขาเรียวเล็กของเด็กสาวจนมีเลือดไหลรินออกมา
ลูกแพรเห็นแบบนั้นก็รีบใช้มือปิดขาที่ถูกเศษกระถางดอกไม้บาดเอาไว้ และหันไปมองต้นเสียงด้านหลังที่เอ่ยทัก ก็พบเข้ากับเด็กหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ จนนึกไปถึงคำพูดของคุณผู้หญิงของบ้านว่ามีลูกชายที่อายุเท่ากันกับเธอ เด็กสาวจึงเดาได้ว่าอีกฝ่ายก็คงเป็นลูกชายของเจ้าของบ้านนี้
"ฉันถามว่าทำอะไร"
"ระ...เราไม่ได้ตั้งใจให้มันแตกนะ เราไม่ได้ตั้งใจ" ลูกแพรพูดด้วยน้ำเสียงติดขัด เพราะกลัวว่าถ้าป้ารู้ว่าเธอทำกระถางดอกไม้แตก เธอต้องโดนดุแน่ ๆ
"เธอเป็นใคร มาอยู่ที่บ้านฉันได้ยังไง"
"ระ... (ลูกแพร) / ใครทำอะไรแตก"
แต่ระหว่างที่ลูกแพรกำลังจะตอบอยู่นั้น ก็ดันมีคนวิ่งมาทางนี้พอดี ซึ่งคนคนนั้นก็คือป้าของเธอนั่นเอง
"คุณหนู มาทำอะไรที่นี่คะ"
"ผมจะไปหาลุงชัยให้มายกของให้หน่อย แต่บังเอิญเห็นเธอคนนี้ยืนอยู่" สายลมก็เอ่ยถึงจุดประสงค์ที่ตัวเองมายืนอยู่ตรงนี้ได้
"อ๋อ แบบนี้นี่เอง นี่หลานสาวของป้าเองค่ะ เพิ่งมาวันแรกชื่อลูกแพร"
"ป้าจ๊ะ" ลูกแพรเอ่ยเรียกป้าตัวเองด้วยความรู้สึกผิด
"อ้าววว เสียงตกแตกคือกระถางดอกไม้นี่เอง แล้วนี่ใครทำแตกคะ เอ็งหรือเปล่าลูกแพร"
"คะ... (ลูกแพร) / ผมเป็นคนทำแตกเองครับ (สายลม) " สายลมที่ยืนกอดอกอยู่ก็พูดออกไป พร้อมกับจ้องมองไปยังเด็กสาวที่ยืมตัวสั่นเพราะกลัวความผิด โดยพอเขาพูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองเขา
"ช่วยตามคนมาเก็บให้หน่อยนะครับ"
"ได้ค่ะคุณหนู"
"หลานป้าเหมือนจะโดนเศษกระถางดอกไม้บาดด้วยนะครับ" ซึ่งพอเขาพูดไปแบบนั้น ป้าแม่บ้านก็รีบก้มดูขาหลานของตัวเอง
"ตายจริง บาดลึกด้วย งั้นป้าขอตัวพาหลานสาวไปทำแผลก่อนนะคะคุณหนู" สุนีก็เดินจูงมือหลานสาวของตัวเองเข้าไปในบ้าน โดยที่มีสายลมมองตามจนสุดสายตา
"กูเห็นนะเว้ย..."
โดยในตอนที่เขากำลังเดินตามทางต่อมาเรื่อย ๆ นั้น ก็ดันเห็นแฝดของตัวเองพุ่งมายืนขวางไว้พร้อมกับทำสีหน้าล้อเลียน ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจ แต่พอกำลังจะเดินผ่าน อีกคนกลับขยับมาขวางไว้อีกครั้ง
"จะไปไหนก็ไป"
"กูแฝดมึงนะ พูดกับกูดี ๆ หน่อยสิวะ" สายฟ้าเอ่ยพูดกับแฝดของตัวเอง
"ไม่จำเป็น" เด็กหนุ่มพูดตอบกลับ แล้วเดินชนอีกคนออกมาทันที
"เจ็บไหมเนี่ย ดีนะที่แผลไม่ลึก"
"เจ็บจ้ะป้า" ลูกแพรพยักหน้าตอบป้าของตัวเองออกไป ขณะที่ท่านกำลังล้างแผลให้กับเธอ
"ทำไมถึงไม่รู้จักระวัง แล้วไปเดินอยู่แถวนั้นได้ยังไง"
"นะ... (ลูกแพร) / ทำอะไรกัน (ยาหยี) "
ในตอนที่เด็กสาวกำลังตอบผู้เป็นป้า อยู่ดี ๆ คุณผู้หญิงเจ้าของบ้านก็เดินเข้ามาในบ้านพอดี
"ไปทำอะไรมาลูก" ยาหยีวางมือลงบนศีรษะของเด็กสาว แล้วลูบไปมาด้วยความเอ็นดู
"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ แต่ดิฉันทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว"
"แผลลึกไหม ทำไมไม่ไปหาหมอ"
"ลึกพอสมควรอยู่ค่ะคุณผู้หญิง"
"เจ็บไหมลูก" ยาหยีเอ่ยสอบถามเด็กสาว ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าหงึก ๆ โดยที่ยังสะอื้นร้องไห้เนื่องจากแสบแผล
"แม่ครับ"
ในระหว่างที่ยาหยีกำลังคุยเล่นกับเด็กสาวอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยจากด้านหลัง เธอจึงรีบหันไปดู ก็พบว่าเป็นสายฟ้าและสายลม ที่กำลังเดินตามเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
"มาพอดีเลย แม่จะแนะนำหลานสาวป้าสุนีให้รู้จัก"
"....."
"นี่สายลม ส่วนนี่สายฟ้า ลูกชายของฉันเองจ้ะหนูลูกแพร"
"หนูรู้จักคุณสายลมแล้วค่ะ" เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงเจี๊ยวจ๊าว จนยาหยีที่ยืนมองอยู่รู้สึกแปลกใจ
"หืม... ไปรู้จักกันได้ยังไงจ๊ะ"
ลูกแพรที่ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ก็เลยหันไปหาป้าของตัวเองเพื่อขอความช่วยเหลือ ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบเจ้านายของตัวเองไป "เมื่อกี้บังเอิญเจอกันที่หน้าบ้าน ดิฉันเป็นคนแนะนำหลานสาวให้กับคุณหนูรู้จักเองค่ะ"
"อ๋อ แบบนี้นี่เอง งั้นดีเลย ต่อไปก็เล่นด้วยกันนะ ลูก ๆ ก็เล่นกับเพื่อนด้วยล่ะ ห้ามแกล้ง ถ้าแม่รู้ว่ามีใครแกล้งลูกแพร แม่จะตี"
"แม่ครับ ผมไม่แกล้งหรอกน่า น่ารักแบบนี้ใครจะแกล้งลง"
"เราเลยพ่อตัวดี ชอบแกล้งคนอื่น"
"แม่~" สายฟ้ารีบเดินมากอดแม่ตัวเอง ซึ่งทำให้ยาหยีที่นิ่งอยู่ส่ายหน้าไปมา
"แล้วนี่พี่สาวลูกไปไหน ทำไมแม่ไม่เห็น"
"คุณหนูเหมือนจะขึ้นไปบนห้องแล้วนะคะ" สุนีตอบเจ้านายสาว
"อ๋อ งั้นตอนนี้ก็เย็นแล้ว เราสองคนก็ไปอาบน้ำกันได้แล้วลูก จะได้ลงมากินข้าวเย็นกัน"
"ผมขอกินข้าวก่อนอาบน้ำไม่ได้เหรอครับแม่ ตอนนี้ผมขี้เกียจมากเลย"
"ไม่ได้ค่ะ รีบไปอาบน้ำกันเลย"
โดยพอโดนแม่ไล่แล้ว สายลมที่ยืนนิ่งอยู่ ก็รีบเดินนำสายฟ้าขึ้นมาบนห้องของตัวเองที่อยู่ชั้นสองของบ้าน
"พอได้เห็นหน้าใกล้ ๆ แล้วโคตรน่ารักเลย"
ขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้น สายฟ้าที่เดินมาด้วยกัน ก็เอ่ยพูดออกมา ซึ่งเขาที่ได้ยินแบบนั้น ก็รีบหันหน้าไปจ้องมองแฝดตัวเอง
"อะไร"
"ยังเด็กอยู่ อย่ามาทำตัวกะล่อนแถวนี้" สายลมพูดออกไป แล้วรีบเดินเข้ามาในห้องของตัวเอง โดยไม่สนใจเสียงด่าทอจากสายฟ้าเลยสักนิด
"อร่อยไหมลูก"
โดยพอป้าทำแผลให้เธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ท่านก็พาเธอมานั่งกินข้าวภายในห้องครัว ที่ตอนนี้ก็มีป้าแม่บ้านท่านอื่นนั่งกินอยู่เช่นกัน
"อร่อยค่ะ หนูชอบ" ลูกแพรตอบไป
"งั้นก็กินเยอะ ๆ ถ้าหมดนี่แล้วยังไม่อิ่มก็บอกป้านะ เดี๋ยวป้าจะไปตักเพิ่มให้"
"ค่ะ" เด็กสาวยิ้ม และนั่งกินต้มจืดหมูสับเมนูโปรดของตัวเองต่ออย่างเอร็ดอร่อย
"นั่งกินรออยู่ตรงนี้นะ ป้าจะไปเสิร์ฟอาหารพวกคุณท่านก่อน"
ลูกแพรก็พยักหน้าหงึก ๆ แล้วมองคนในครัวที่กำลังวุ่นวายกับการเตรียมอาหารเย็นให้บรรดาเจ้าของบ้าน
โดยหลังจากที่นั่งกินต่ออยู่แบบนั้นเกือบสิบนาที เด็กสาวก็อิ่ม ก็รีบลุกเดินออกมาที่ห้องอาหาร เนื่องจากป้าของตัวเองมาตาม
"หนูลูกแพร มานี่ลูก"
ลูกแพรก็รีบเดินไปหยุดอยู่ด้านข้างคุณผู้หญิงของบ้าน
"นี่คุณสิงห์ สามีของฉันจ้ะ"
เด็กสาวก็รีบยกมือไหว้เจ้าของบ้านอย่างนอบน้อม ซึ่ง สิงหา ที่เห็นแบบนั้นก็พยักหน้ารับไหว้
"อยู่ชั้นไหนแล้วลูก"
"เพิ่งเรียนจบป. 6 ค่ะ" ลูกแพรตอบออกไปอย่างฉะฉาน ซึ่งก็สร้างความเอ็นดูกับเจ้าของบ้านเป็นอย่างมาก
"รุ่นเดียวกันกับสองแสบเลยนิ"
"ใช่ค่ะ หนูว่าจะส่งหนูลูกแพรไปเรียนโรงเรียนเดียวกับลูก ๆ เรา สิงห์จะว่าอะไรไหม"
"จะว่าอะไรล่ะ อยากส่งก็ส่งสิ ยังไงก็เป็นเด็กในบ้าน"
"หนูลูกแพรลูก ส่วนเด็กผู้หญิงที่นั่งข้างสายฟ้านั่นชื่อ ยาใจ นะ เป็นลูกสาวคนโตของฉันเอง รุ่นพี่หนูสองปีลูก"
"สวัสดีค่ะ" เธอก็ยกมือไหว้ยาใจไปเช่นเดิม ถึงจะเป็นเด็กด้วยกันแต่อีกฝ่ายก็เป็นรุ่นพี่
"น่ารักจัง"
"คุณหนูก็น่ารักเหมือนกันค่ะ"
"เรียกพี่ยาใจเถอะ ไม่ต้องเรียกคุณหนูหรอก"
หลังจากที่ได้ยินยาใจพูดแบบนั้น เธอก็รีบหันไปมองป้าของตัวเองทันที ซึ่งพออีกฝ่ายพยักหน้า เด็กสาวก็พยักหน้าเช่นกัน
"ค่ะพี่ยาใจ"
"พี่กินข้าวอิ่มแล้ว ไปเล่นของเล่นไหม"
"ค่ะ" ซึ่งพอเธอตอบตกลง ยาใจก็รีบเดินมาจูงมือเธอ และเดินพาขึ้นมาบนห้อง
"ว้าว ห้องพี่ยาใจสวยมากเลยค่ะ"
"ใช่ พี่ชอบมาก" ยาใจตอบ แล้วเดินไปหยิบตุ๊กตาบาร์บี้มากมายของตัวเองมาวางเอาไว้ พร้อมกับกวักมือเรียกเธอให้ไปเล่น โดยเราสองคนก็นั่งเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน
- Writer
