ตอนที่ 2 เราทั้งสองเป็นแค่เพื่อนกัน (ย้อนอดีต 1 )
1521 Words
วันต่อมา...
"เธอขึ้นไปรอบนห้องเรียนก่อนเลย"
"ลมจะไปไหน" ระหว่างที่เดินตามกันเข้ามาในอาคารเรียนนั้น อยู่ดี ๆ สายลมก็บอกให้เธอขึ้นไปบนห้องเรียนก่อน หญิงสาวที่รู้สึกแปลกใจจึงก็รีบสอบถามเขา
"จะไปคุยธุระกับอาจารย์ หรือจะไปด้วย"
"ไม่ดีกว่า เราขึ้นไปรอบนห้องนะ" ลูกแพรส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วรีบเดินขึ้นบันไดอาคารเรียนมา หญิงสาวก็บังเอิญเห็นเข้ากับ เหมือนฝัน จึงรีบโบกมือทักทาย
"ฝัน"
"ทำไมวันนี้มาคนเดียวได้ ไหนว่าวันนี้มากับสายลม"
"ไปพบอาจารย์ เดี๋ยวเขาจะตามมาทีหลัง"
"อ๋อ งั้นเราเข้าห้องกันเถอะ"
"อืม" ลูกแพรพยักหน้า แล้วรีบเดินตามเพื่อนสาวเข้ามาในห้องเรียน
"เมื่อกี้พี่รหัสเธอมาถามหาเธอด้วยนะแพร"
"ถามหาเราทำไมเหรอฝัน"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พอบอกว่าเธอยังไม่มา เขาก็เดินหนีหายไปเลย"
"มีธุระอะไรหรือเปล่านะ" ลูกแพรล้วงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดส่งข้อความหา ธาม พี่รหัสของเธอ
ลูกแพร : พี่ธาม เหมือนฝันบอกว่าพี่ธามมาถามหาแพร มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ
ธาม : ไม่ได้มีธุระด่วนอะไรหรอก แต่เย็นนี้มีตลาดนัดหลังมอ เราไปเดินเล่นกันไหม
ลูกแพร : พี่ธามว่างเหรอคะ
ธาม : ใช่ พี่ว่าง ไปนะครับ เดี๋ยวตอนกลับพี่ไปส่งที่บ้าน
หลังจากที่อ่านข้อความของธามที่ส่งมาแล้ว ลูกแพรก็นั่งคิดอยู่สักพัก เนื่องจากว่าวันนี้เธอมากับสายลม
"คุยกับใคร"
ขณะกำลังนั่งคิดอย่างใจลอยนั้น สายลมที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งลงด้านข้างก็เอ่ยสอบถามเธอ ซึ่งเธอพอได้สติก็ยิ้มให้กับเขา
"ฉันถามว่าพิมพ์คุยกับใครอยู่"
"พี่ธาม"
"คุยอะไรกัน"
ซึ่งพอสายลมรู้ว่าเธอคุยกับพี่รหัส อีกฝ่ายก็เริ่มหน้าตึง พร้อมกับตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
"พี่ธามชวนเราไปเดินตลาดหลังมอ"
"ไม่ต้องไป"
"ลม"
"ถ้าอยากไปเดี๋ยวฉันพาไปเอง"
"ก็ได้" เธอตอบกลับเพื่อนชาย แล้วพิมพ์ตอบกลับพี่รหัสของตัวเองไป
ลูกแพร : พี่ธามคะ เอาไว้วันหลังเราค่อยไปด้วยกันนะ พอดีเย็นนี้แพรมีนัดแล้ว
ธาม : นัดกับใครเหรอครับ เพื่อนสนิทเราที่ชื่อสายลมเหรอ
ลูกแพร : ใช่ค่ะ
โดยพอเธอพิมพ์ตอบกลับ โทรศัพท์ที่เธอถืออยู่นั้นก็ถูกคนที่นั่งอยู่ด้านข้างแย่งไป
"ลม เอาคืนมาเลย" ลูกแพรแบมือขอโทรศัพท์ของตัวเองคืน แต่สายลมกลับล้วงหยิบโทรศัพท์ของเขามาวางไว้บนมือของเธอแทน
"เราขอของตัวเองคืน แล้วทำไมลมเอาโทรศัพท์ของตัวเองมาวางแทนเนี่ย"
"ถ้าจะเล่นก็เล่นของฉันไปก่อน"
"เฮ้อ! คนนิสัยไม่ดี" หญิงสาวบ่นพึมพำ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ของชายหนุ่มขึ้นมาเล่น
"น่ารักจัง"
ระหว่างที่เธอกำลังบ่นให้กับสายลมอยู่นั้น เหมือนฝันที่นั่งอยู่ด้านข้างก็พูดขึ้นมา ซึ่งเธอก็รีบเงยหน้าจ้องมองเพื่อน "อะไรเหรอ"
"ก็เธอกับสายลมไง กุ๊กกิ๊กกันน่ารักมาก ตอนไหนจะคบกันอย่างเป็นทางการเนี่ย"
"ฝันพูดไปเรื่อย เรากับสายลมเป็นเพื่อนกัน"
"แค่เพื่อนจริงเหรอ แต่การกระทำของทั้งสองคนฉันว่ามันมากกว่าเพื่อนนะ"
"เพื่อนจริง ๆ นะ ใช่ไหมลม เราเป็นเพื่อนสนิทกัน" หลังจากที่พูดไปแล้วเหมือนฝันไม่เชื่อ เธอก็รีบขอความคิดเห็นกับสายลมที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์เธออยู่ ซึ่งอีกฝ่ายก็แค่เงยหน้าจ้องมองแต่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อ
"ชิ! เราพูดด้วยก็ไม่พูดกับเรา" ลูกแพรเบื่อกับนิสัยของเพื่อนสนิท แต่ก็ทำได้แค่บ่นเท่านั้นแหละ เพราะถ้าทำมากกว่านี้ก็จะโดนสายตาเข้มจ้องมอง
"ไม่อยากจะเชื่อเลย อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ไม่มีความรู้สึกปิ๊งกันขึ้นมาเลยเหรอ"
"ก็ไม่นะ" ลูกแพรตอบอย่างหนักแน่น พร้อมกับนึกไปถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน
.
.
.
"โอ้โฮ บ้านเจ้านายป้าหลังใหญ่มากเลยจ้ะ" เด็กสาวมองไปยังบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอเพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้ เนื่องจากตัวเองอาศัยอยู่บ้านนอก และนี่เป็นการเข้าเมืองครั้งแรก เห็นอะไรแปลกตาก็ค่อนข้างจะตื่นเต้นมาก
"ชอบไหม"
"ชอบจ้ะป้า" เด็กสาวมองสำรวจของตกแต่งมากมาย ที่วางเรียงรายอยู่ห้องโถง
"ชอบก็ดีแล้ว ต่อไปเอ็งต้องมาอยู่กับป้าที่นี่" สุนี มองไปยังหลานสาวของตัวเอง ที่กำลังทำหน้าบูดบึ้ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เพิ่งจะทำหน้าตื่นเต้นไปเอง "เป็นอะไร แล้วทำไมหน้าถึงเป็นแบบนี้ ไม่ดีใจหรือไงที่ได้มาอยู่กับป้า"
"ดีใจจ้ะ แต่หนูคิดถึงแม่"
"จะไปคิดถึงมันทำไม มันยังไม่คิดถึงเอ็งเลย ไม่อย่างนั้นมันจะโทรให้ป้าไปรับเอ็งมาเลี้ยงเหรอ"
"....."
"ไม่ต้องร้อง เข้าไปหาเจ้านายป้ากัน" สุนีเดินจูงมือหลานสาวเข้ามาภายในห้องรับแขก ที่มีเจ้านายสาวของตัวเองกำลังนั่งดื่มชาอยู่
"นี่เหรอจ๊ะ หลานสาวป้า" ยาหยีคุณผู้หญิงของบ้านก็ยิ้มทักทายสองป้าหลาน
"ใช่ค่ะคุณผู้หญิง นี่หลานสาวของดิฉันเอง ชื่อลูกแพรค่ะ ลูกแพรลูกสวัสดีคุณผู้หญิงสิ"
"สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง" ลูกแพรเด็กสาวอายุสิบสองขวบ ยกมือไหว้คุณผู้หญิงของบ้านด้วยความนอบน้อม
"ชื่อเพราะจังเลยลูก"
"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวยกมือไหว้อีกครั้ง พร้อมกับยิ้มให้กับเจ้านายของป้าตัวเอง
"ดูแล้วน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายฉันเลย"
"ใช่ค่ะ หลานสาวของดิฉันอายุไล่เลี่ยกับพวกคุณหนูทั้งสอง"
"งั้นดีเลย มีเด็กมาเพิ่ม ต่อไปก็มาเป็นเพื่อนเล่นของยาใจ แล้วก็สองแฝดก็แล้วกัน"
"ค่ะ"
"แล้วจะมาอยู่ที่นี่ถาวรเลยไหม"
"ก็คงถาวรเลยค่ะ พ่อแม่มันก็ไม่มีใครเอาแล้ว"
เนื่องจากพ่อแม่ของลูกแพรนั้นหย่าร้างกันไป พ่อก็ไปแต่งงานใหม่เมื่อหลายเดือนที่แล้ว ส่วนแม่ก็กำลังจะแต่งงานใหม่เช่นกันในเร็ว ๆ นี้ แล้วทีนี้ก็ไม่มีใครรับเลี้ยงเด็กสาวเลย สุนีที่เป็นป้าก็รู้สึกสงสาร จึงได้ไปรับเอาหลานมาอยู่ด้วย
"น่าสงสารจัง ลูกสาวน่ารักขนาดนี้ทิ้งกันได้ยังไงนะ แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะให้เรียนที่ไหน"
"ยังเลยค่ะคุณผู้หญิง แต่ดิฉันคิดเอาไว้ว่าก็คงโรงเรียนแถว ๆ นี้แหละค่ะ"
"ทำไมไม่ให้ไปเรียนกับลูก ๆ ฉันล่ะ เวลาไปเรียนก็ไปด้วยกันเลย"
"คงไม่ดีเท่าไหร่ค่ะคุณผู้หญิง โรงเรียนที่พวกคุณหนูเข้าเรียนกันค่าเทอมก็ค่อนข้างแพง ดิฉันคงไม่มีปัญญาส่งหลานสาวขนาดนั้นหรอก"
"ไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้น เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เอง"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณผู้หญิง ดิฉันว่าเรียนแถวนี้ก็ได้ แค่ให้หลานสาวมาอยู่ด้วย ดิฉันก็รบกวนคุณผู้หญิงไปมากแล้ว ดิฉันเกรงใจค่ะ"
"เกรงจงเกรงใจอะไร แต่ก็แล้วแต่เถอะ เอาไปคิดดู กว่าจะเปิดเทอมก็อีกเป็นเดือนนู่นแหละ"
"ค่ะคุณผู้หญิง"
"งั้นก็พาหลานสาวป้าไปพักเถอะ เห็นว่าเดินทางมาตั้งไกล เดี๋ยวฉันต้องออกไปข้างนอกแล้ว"
"ค่ะ" สุนีเอ่ยบอกไตยังเจ้านายของตัวเอง พร้อมกับเดินจูงมือหลานสาวออกมายังห้องพักที่อยู่โซนด้านหลังของบ้านใหญ่
"คุณผู้หญิงของป้าใจดีจัง แถมสวยด้วย" เด็กสาวยิ้ม
"ใช่ ท่านเป็นคนใจดีมาก และสามีท่านก็ใจดีมากเหมือนกัน เดี๋ยวตอนเย็นเอ็งคงได้เห็น"
"หนูได้ยินคุณผู้หญิงบอกว่าลูกของท่านอายุเท่าหนูเลย แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ไหนกันเหรอคะ"
"คุณหนูทั้งสามไปเรียนพิเศษกันน่ะ เดี๋ยวอีกสักพักก็กลับกันมาแล้ว"
"อ๋อ"
"หิวข้าวไหม"
"ไม่จ้ะ ตอนนั่งรถมาหนูกินขนมอิ่มแล้ว"
"ถ้าไม่หิวงั้นก็นอนดูโทรทัศน์ในห้องนี้ไปก่อน เดี๋ยวป้าต้องไปช่วยคนอื่นเขาทำความสะอาดที่บ้านใหญ่"
"หนูไปด้วยไม่ได้เหรอ"
"ไม่ต้องไปหรอกเกะกะคนอื่นเปล่า ๆ นอนดูโทรทัศน์ที่นี่แหละ"
"ก็ได้จ้ะ"
"ถ้าหิวข้าวก็ไปหาป้าที่โน่นนะ แต่เดินระวังด้วย ห้ามวิ่ง เดี๋ยวจะไปชนของได้"
"จ้ะป้า" เด็กสาวตอบกลับป้าของตัวเองที่กำลังเดินออกจากห้อง หลังจากนั้นก็หยิบรีโมตขึ้นมาเปิดดูการ์ตูนสุดโปรดของตัวเอง
- Writer
