ตอนที่ 12 กลัวจนตัวสั่น

1862 Words

"นี่สี่ทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ทำไมเวลาเดินเร็วจังเลยนะ" หลังจากที่นั่งคุยกันอยู่มาสักพักใหญ่ ๆ น้ำค้างที่นั่งอยู่ด้านข้างเธอก็บ่นพึมพำขึ้นมา แล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบถาดผลไม้ที่ถูกหั่นเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาถือเอาไว้ "ลูกแพร ช่วยพี่ยกถาดนี้ไปวางโซนอาหารในงานเลี้ยงหน่อย" "ได้ค่ะ" ลูกแพรยกถาดผลไม้ แล้วรีบเดินตามน้ำค้างมาที่งานเลี้ยงที่ถูกจัดอยู่บริเวณหน้าบ้าน "วางไว้ตรงนี้" เธอก็วางถาดผลไม้ลงตามที่น้ำค้างบอก ซึ่งพอวางเสร็จแล้วเราทั้งสองคนก็มายืนอยู่มุมของงานเลี้ยง "ดีนะที่คุณผู้หญิงจ้างออแกไนซ์มาจัด ไม่งั้นเราคงได้วุ่นวายมากกว่านี้แน่" "ค่ะ" "วันนี้แขกของคุณผู้หญิงมีแต่คนสวย ๆ หล่อ ๆ ทั้งนั้นเลยเนาะ" "ใช่ค่ะ" "นั่นใคร ทำไมสวยจัง" "คนไหนเหรอ" ลูกแพรพยายามมองตามนิ้วของน้ำค้างที่ชี้ออกไป "คนนั้นไง ที่นั่งอยู่ด้านข้างคุณสายลม" พอน้ำค้างบอกว่าคนที่ยืนอยู่ข้างสายลม ลูกแพรก็รีบมองไปที่เขา โดยพอโฟกัสได้แล้วก็พบเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างเขา ซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นศศิน้องรหัสของเขา โดยทั้งสองคนกำลังคุยกันอย่างเป็นกันเอง "นั่นมันน้องศศิ น้องรหัสของสายลมเองค่ะ" "อ๋อ สวยจังเลย" "น้ำค้าง แม่แกเรียกหา" ในตอนที่เธอกำลังคุยกับน้ำค้างอยู่นั้น ป้าสุป้าของเธอก็เรียกน้ำค้างเพื่อบอกว่าแม่เป็นฝ่ายถามหา "ฮะ! เรียกฉันไปทำไมป้า" "ไม่รู้ แค่ให้ฉันมาบอกว่าให้เอ็งไปหลังบ้าน" "โอเค เดี๋ยวจะไปตอนนี้แหละ" น้ำค้างตอบ แล้วหันมาหาเธอ "เดี๋ยวพี่ไปหาแม่ก่อนนะ" "ค่ะ" เธอยิ้มตอบ ซึ่งน้ำค้างก็เดินออกไป หญิงสาวจึงเดินมาหาป้าตัวเอง "กินข้าวหรือยังเรา" "กินแล้วค่ะ" เพราะตอนที่เมาท์มอยกับกลุ่มแม่บ้านในครัวนั้น เธอก็ได้กินข้าวไปเรียบร้อยแล้ว "แล้วนี่อีกนานไหมคะกว่าจะเป่าเค้กกัน" "เห็นว่าสักห้าทุ่มก็จะเป่าแล้วนะ" ป้าของเธอตอบเธอ แล้วเดินถอยออกไป ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็รีบเดินกลับมาห้องพักของตัวเองเพื่อจะเอาของขวัญที่เตรียมเอาไว้ให้กับสายลมแล้วก็สายฟ้า "เอาไปให้พวกเขาดีกว่า" เธอหยิบของขวัญในลิ้นชัก แล้วเดินกลับออกมาจากห้อง พร้อมกับเดินตรงไปยังงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของเพื่อนชายทั้งสอง "ขอให้มีความสุขทั้งสองคนนะลูก" "ครับพ่อ ครับแม่" หลังจากที่เดินกลับเข้ามาในงานแล้ว หญิงสาวก็ต้องรู้สึกเสียดายมาก เนื่องจากกลับมาไม่ทันตอนที่เพื่อนชายทั้งสองเป่าเค้ก "ลูกแพร" หญิงสาวที่กำลังมองไปข้างหน้าอย่างใจลอยอยู่นั้น ก็ต้องสะดุ้งตกใจอย่างแรงเนื่องจากมีคนมาพูดอยู่ข้างหู ซึ่งเธอก็รีบหันไปมองพบว่าเป็นเจค เพื่อนของสายฟ้าและสายลม "ตกใจแรงมากเลยนะ ขอโทษที" "มะ...ไม่เป็นไร" "แล้วทำไมมายืนตรงนี้ล่ะ ทำไมไม่เข้าไปในงาน" "ไม่เอาหรอก เราเป็นแค่หลานสาวแม่บ้านนะ จะเข้าไปในงานที่มีแต่คนระดับนั้นได้ยังไงล่ะ" ลูกแพรรู้ฐานะของตัวเองดี ถึงอยากจะไปแสดงความยินดีกับเพื่อนทั้งสองในงานมากก็ช่าง "ดูถูกตัวเองทำไม ไอ้สองคนนั้นมันไม่ได้คิดอะไรแบบนี้หรอก" "สายลมกับสายฟ้าไม่ได้คิด แต่คนอื่นคิดแน่นอน" "แล้วนี่อะไร ของขวัญพวกมันเหรอ" เจคชี้มายังกล่องอะไรสักอย่างที่ลูกแพรกำลังถืออยู่ "ใช่" "เอาไปให้มันสิ" "เดี๋ยวค่อยให้ดีกว่า ตอนนี้เขากำลังยุ่ง" เนื่องจากว่าหลังจากที่เป่าเค้กเสร็จแล้ว เจ้าของวันเกิดทั้งสองก็ทำหน้าที่ตัดเค้กแจกจ่ายคนในงาน "เจคไม่ไปกินเค้กกับคนอื่นล่ะ" "ฉันไม่ชอบ" "เราชอบมาก แต่ไม่รู้ว่าจะเหลือถึงเราไหม" "ก็เห็นไอ้ลมแบ่งเอาไว้ให้เธอทุกปี" "ก็จริง" เพราะตั้งแต่เรารู้จักกันมา ทุกวันเกิดของสายลมและสายฟ้า สายลมจะตัดเค้กไปไว้ให้เธอตลอด เนื่องจากเขารู้ดีว่าเธอไม่กล้าเข้าไปร่วมงานเลย "แล้วนั่นไอ้ลมจะไปไหน" เจคชี้ไปยังสายลมที่เดิน โซซัดโซเซออกจากงานเลี้ยง "เดี๋ยวเราไปก่อนนะ" เธอยิ้มให้กับเจค แล้วรีบเดินตามสายลมมา ซึ่งเหมือนเขาจะเดินเข้าไปในบ้าน "ลูกแพร" ขณะที่เธอกำลังเดินตามสายลมอยู่นั้นก็ดันได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอ หญิงสาวจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นสายฟ้า "ฟ้า เมาเหรอ" เพราะตอนนี้หน้าเขาแดงมาก ๆ แดงจนเธอรู้สึกตกใจ "นิดหน่อย โดนไอ้พวกนั้นมอมมา" "อ๋อ งั้นแฮปปีเบิร์ธเดย์นะฟ้า ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงล่ะ" "ขอบคุณนะยัยบื้อ" "นี่! เดี๋ยวโดนตีเลย" "ล้อเล่น" "แล้วนี่นายรู้ไหมว่าลมจะไปไหน" "คงจะขึ้นไปนอน เพราะมันโดนมอมเหล้าหนักกว่าฉันอีก" "อ้าว! งั้นเดี๋ยวเราขอไปดูลมก่อนแล้วกัน" เธอยิ้มให้กับสายฟ้า แล้วรีบเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสองของบ้าน พอมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องสายลมแล้ว หญิงสาวก็ยกมือขึ้นเคาะประตู ก๊อก! ก๊อก! เธอเคาะไปสักพักใหญ่ ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับอะไรเลย หญิงสาวจึงเลือกที่จะยกมือขึ้นเคาะอีกครั้ง ก๊อก! ก๊อก! แต่ปรากฏว่าเคาะไปอีกรอบคนในห้องก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม หญิงสาวจึงลองบิดลูกบิดดู แต่พอบิดดูแล้วมันสามารถเปิดเข้าไปได้ หญิงสาวจึงถือวิสาสะเดินแทรกตัวเข้ามาห้องของชายหนุ่ม "ลม" ลูกแพรมองคนที่นอนฟุบหน้าอยู่บนเตียง จึงรีบเดินไปนั่งลงด้านข้าง แล้วใช้มือสะกิดเรียกเขา "ลม ได้ยินเราไหมเนี่ย" "ลูกแพรเหรอ" คนที่นอนหลับอยู่ อยู่ดี ๆ ก็ลืมตาขึ้นมา "ใช่ เราเอง เราเอาของขวัญวันเกิดมาให้แฮปปีเบิร์ธเดย์นะลม ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะ" "อืม" สายลมครางตอบ แล้วขยับหน้ามานอนลงหนุนตักหญิงสาว "หมอนก็มี จะมานอนหนุนตักเราทำไมเนี่ย เราหนักนะ" ถึงบ่น แต่เธอก็ยอมให้ชายหนุ่มนอนหนุนตัก "เราต้องกลับห้องแล้วนะลม" หลังจากที่ปล่อยให้ชายหนุ่มนอนหนุนตักเธออยู่แบบนี้มาสักพักใหญ่ หญิงสาวก็ใช้นิ้วสะกิดปลายจมูกของเขาเบา ๆ เพื่อปลุก ซึ่งสายลมก็ใช้มือปัดนิ้วเธอออกจากหน้าเขาอย่างไม่แรงนัก แล้วลืมตามาจ้องมองเธอด้วยสายตาคาดโทษ "ระ...เราต้องกลับห้องแล้ว" "อยู่ต่อกับฉันอีกสักหน่อยไม่ได้เหรอ" สายลมลุกขึ้นด้วยท่าทางเงอะงะ เนื่องจากชายหนุ่มถูกเพื่อนมอมเหล้าค่อนข้างหนัก จึงแทบประคองตัวเองไม่ไหว "แต่มันดึกแล้ว" เธอตอบ "....." "เราไปก่อน ว้ายยย..." ซึ่งพอจะลุกจากเตียงแล้ว สายลมก็ดันดึงเธอเข้าไปหาเขา จนตัวของเธอกระเด็นชนตัวเขาอย่างแรง "ทำอะไรเนี่ย" "อยากจูบเธอ" "ฮะ!" อยู่ดี ๆ คนขี้เมาก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เธอจึงถามเขากลับไปอีกครั้ง "ว่าไงนะ เราได้ยินไม่ชัด" "อยากจูบเธอ เหมือนวันนั้น" "ตะ...แต่เราเป็นเพื่อนกันนะลม" "อยากจูบ ขอจูบได้ไหม" แต่แทนที่ชายหนุ่มจะตอบคำถามของเธอ แต่เขาเอาแต่ย้ำเรื่องขอเธอจูบ "ให้ฉันจูบเธอนะลูกแพร" "กะ...ก็ได้" พอคิดมาสักพัก ตอนนี้ชายหนุ่มก็เมาค่อนข้างมาก เธอคิดว่าถ้าให้เขาจูบ หลังจากเขาหายเมาแล้วก็คงจะจำเหตุการณ์นี้ไม่ได้ จึงพยักหน้าเพื่ออนุญาต "ขอบคุณ" สายลมดันใบหน้าลูกแพรขึ้น แล้วขยับลงมาใกล้ ๆ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะถูกรั้งให้เงยขึ้นรับจูบจากชายหนุ่ม ริมฝีปากหยักทาบทับกลีบปากนุ่ม บดจูบอย่างอ่อนโยนพลางรั้งร่างของหญิงสาวเข้ามาแนบชิดกาย กลิ่นแอลกอฮอล์ตีคลุ้งออกมาจากลมหายใจของสายลม สร้างความปั่นป่วนให้หญิงสาวที่พยายามจูบตอบเขาอย่างเงอะงะ “อื้อละ...ลม” ลูกแพรยกมือขึ้นกำเสื้อเขาไว้แน่น ดวงตากลมปิดลงด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ พลันฝ่ามือหยาบร้อนของชายหนุ่มก็ค่อย ๆ สอดเข้ามาผ่านชายเสื้อ ลูบไล้เอวคอดบางแล้วบีบเบา "ละ...ลมพอก่อน นี่มันมากไปแล้ว" เพราะลูกแพรกะจะให้เขาจูบเพียงอย่างเดียว แต่เขากลับสอดมือเข้ามาในเสื้อเธอ มันมากเกินไป มันไม่ควร "ขอทำมากกว่านี้ได้ไหม" "ทำอะไร" "เอาเธอ" "ลม นี่เมาจนพูดเล่นอะไรเนี่ย เราไม่ตลกเลยนะ" ถึงพอจะเดาได้แต่เธอคิดว่าชายหนุ่มและจะพูดเล่นมากกว่า เขาคงไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นกับเธอหรอก "ไม่ได้พูดเล่น ฉันพูดจริง" "แต่เรายังเด็กกันอยู่เลย" เพราะตอนนี้เราทั้งสองคนก็เรียนอยู่ปีสองกันเอง เรายังเด็กกันเกินไป "อายุยี่สิบแล้ว ไม่เด็ก" "ตะ...แต่เรากลัว" ลูกแพรกลัวจนตัวสั่น “นี่ก็เป็นครั้งแรกของฉันเหมือนกัน ไม่ต้องกลัว” สายลมเอ่ยออกไปตามตรง ทว่าคนฟังอย่างลูกแพรกลับรู้สึกใจเต้นรัวหนักขึ้นกว่าเดิม ดวงตากลมโตช้อนมองใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนสนิท ซึ่งเขาเองก็กำลังมองมาที่เธอไม่ต่างกัน "กะ...ก็ได้" พอได้รับอนุญาตแล้ว ลิ้นร้อนก็สอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวานอีกครั้ง ตวัดปลายลิ้นรุกล้ำลิ้นเล็กอย่างค่อยเป็นค่อยไป เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้มาก่อน เสียงดูดดึงดังเบา ๆ ภายในห้องกว้าง สายลมเลื่อนฝ่ามือขึ้นสูงจนถึงเต้าทรวงสาวของหญิงสาว เขาบีบขยำมันเบา ๆ เรียกเสียงครางจากเธอ “อึก อื้ม” ดวงตากลมเบิกโพลงขึ้น ลูกแพรอดตกใจกับสัมผัสของชายหนุ่มไม่ได้ “จะถอดเองหรือจะให้ฉันถอดให้” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นพร่า ดวงตาคู่คมจับจ้องใบหน้าสวยของหญิงสาว เห็นผิวแก้มเนียนแดงระเรื่อก็เกิดเอ็นดู จึงก้มลงไปกดปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมเบา ๆ “อะ อื้อ เราถะ…ถอดเองก็ได้”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more