ฐิตินั่งอยู่บริเวณหัวเรือโดยมีกานต์พิชชาเอนกายพิงอกเขาระหว่างนั่งดูแสงสีส้มสีทองยามพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
“สวยจังค่ะ”
“แต่ผมว่ามีอย่างอื่นที่สวยกว่านะ”
“อะไรคะ” กานต์พิชชาพาซื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของแผงอกอุ่นที่เธอพิงอยู่
“กั้งไง” เมื่อถูกหยอดคำหวานกานต์พิชชาก็อดเขินไม่ได้
“ไม่ต้องมาปากหวานเลย”
“ผมพูดจริงๆ นะ สำหรับผมกั้งสวยที่สุด ทำผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว”
“ให้จริงเถอะ ห้ามไปพูดแบบนี้กับใครนะคะ พูดกับกั้งได้คนเดียว”
“สาบานเลยครับว่าเกิดมาชีวิตนี้ ผมไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลย นอกจากกั้งคนเดียว” ได้ยินแบบนั้นกานต์พิชชาก็เก็บรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ อาการเขินอายของเธอนั้นน่าเอ็นดูเสียจนฐิติอดใจไม่ไหวก้มลงมอบจูบให้คนในอ้อมกอดโชว์แสงอาทิตย์ยามอัสดง กานต์พิชชายกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาและจูบตอบอย่างอ่อนหวานเช่นกัน ทั้งคู่ผละออกจากกันหลังเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ฐิติกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก ขณะที่
