ตอนนี้เก้าโมงเช้า วชรวรรษนั่งมองคนกินข้าวเช้าด้วยดูอะไรในมือถือแล้วหัวเราะคิกคักมีความสุขไปด้วยแล้วก็อมยิ้ม
นี่เหมือนภาพในฝันที่เคยต้องการ ตอนนี้ฝันเป็นจริงแล้ว ฟินมาก อยากมองหน้าน้องระหว่างกินข้าวด้วยกันไปนานๆ แม้ว่าน้องจะสนใจยูทูปมากกว่าหน้าเขาก็ตามที
เขาไม่รำคาญหรอก ตอนนี้มักน้อยมาก แค่น้องมานั่งตรงหน้าก็สุขใจแล้ว
เขานั่งกินข้าวต้มไป มองน้องไปเพลินตามาก แป๊บๆ ไอ้ที่กินก็หมดแต่ของน้องเพิ่งครึ่งเดียวเท่านั้นเอง เขาเลยนั่งจิบกาแฟเท้าคางมองน้องเพลินเจริญหูเจริญตา กระทั่งน้องคงรู้ตัวว่าโดนมองหนักถึงได้ลดเสียงโทรศัพท์มือถือลงแล้วเงยหน้ามองเขา เอียงคอมองเหมือนแมวน้อยขี้สงสัยราวกับอยากจะถามว่ามองหน้าทำไม แต่สิ่งที่ถามออกมากลับเป็น...
“พี่ไม่คิดจะไปทำงานเหรอ”
คำถามนั้นทำให้เขาถึงกับหลุดยิ้มเพราะมันไม่ได้ตรงกับที่คิด แต่ก็ยอมตอบน้องไปตรงๆ แต่โดยดี
“พี่ลาหยุดเดือนนึง”
“อ้อ...” บุษบามินตราร้
