EP.4
2041 Words
"เธอปลุก...อีกแล้ว"
"คะ?" ฉันขมวดคิ้วมองพี่สิบก่อนจะยกยิ้มและสบัดข้อมือไปมาบนอากาศด้านบนหัวของเขา "ตรงนี้ยุงมันเยอะไงคะพี่ พี่จะมานอนให้ยุงกัดไม่ได้นะเดี๋ยวเป็นไข้เลือดออกหรอก"
ใบหน้าหล่อติดจะซึมเงยหน้ามองบนหัวตัวเองตามที่ฉันบอกก่อนเขาจะเลื่อนสายตามาสบตาฉัน
"อืม"
รอตั้งนานตอบแค่นี้?? ฉันยิ้มแห้งและนั่งลงที่ว่างข้างๆพี่สิบพร้อมกับเท้าแขนมองเขาแบบตรงๆโต้งๆให้รู้ๆไปเลยว่าฉันกำลังสนใจเขาแบบมากๆ
"พี่มานอนอะไรตรงนี้คะไม่กลับไปนอนที่คอนโดพี่ล่ะ?"
"รอเพื่อน...มันรอแฟนคุยกับจาร"
ฉันพยักหน้าช้าๆก่อนจะขยับใบหน้าเข้าใกล้เขาอีกนิด
"แล้วทำไมพี่ไม่กลับเองล่ะ?"
"..." พี่สิบขมวดคิ้วมองฉันที่กำลังยื่นหน้าไปหาเขาแต่เขาก็ไม่ได้ขยับออกอะไร "ไม่ได้ขับรถมา"
"ทำไมไม่ได้ขับมาล่ะคะ"
"เพื่อนห้าม"
เพื่อนห้ามไม่ให้ขับ...ฉันเอียงใบหน้าและขยับตัวเข้าไปชิดกับเขามากขึ้นจนรู้สึกถึงไอร้อนจากตัวของเขา
"ทำไมถึงห้ามล่ะ?"
"เคยรถชน...เพราะง่วง"
"เป็นหนูหนูก็ไม่ให้พี่ขับอ่ะ ทำไมง่วงตลอดเวลาล่ะคะ?"
"ก็.." ฉันเลิกคิ้วรอคำตอบจากพี่สิบ เขาขมวดคิ้วและทำหน้ายุ่งๆก่อนจะมองฉันอีกครั้ง "ง่วง"
"ง่วงเพราะง่วง อ่องี้นี่เองฮ่าๆ" อะไรของเขาวะเนี้ย "งี้พี่ก็ต้องรอเพื่อนตลอดเลยดิเวลาไปไหนมาไหนอ่ะ"
"อืม"
"ไม่เบื่อหรอที่ต้องมานอนแบบนี้แถมเสี่ยงอีก"
"เบื่อ"
"ให้หนูรับส่งไหมล่ะ?" ฉันยกยิ้มและเบียดตัวเข้าหาพี่สิบจนเขาขมวดคิ้วยุ่ง "ครั้งก่อนหนูก็ไปส่งพี่ถึงเตียงเลยนะ แบบไม่เกิดอุบัติเหตุด้วย"
ดวงตากลมค่อยๆหรี่ลงช้าๆอย่างใช้ความคิดขณะที่ฉันก็เลือกที่จะนั่งมองเขายิ้มๆแทน คนบ้าอะไรหล่อแม้กระทั่งตอนคิดอ่ะ...แบบหน้าง่วงแต่หล่อ จริงๆพี่สิบดูเป็นคนน่ารักนะด้วยดวงตาที่กลมกับริมฝีปากบางที่แดงนิดๆหากแต่มองใกล้ๆเขากลับดูหล่อ
"ไม่มีเรียนหรอ?"
ฉันเลิกคิ้วเมื่อตัวเองถูกถามเป็นครั้งแรก
"มีสิคะแต่หนูไปรับส่งพี่ได้ จะไปอยู่ตรงหน้าจะหาไปแน่ๆงี้"
"แค่ตอนเลิกเรียนก็ได้...ไม่อยากรอ"
"โอเค งั้นพี่ก็ส่งตารางเรียนมาโอ๊ะไม่สิ" ฉันว่าพร้อมกับเบะปากมองพี่สิบ "แชทที่หนูส่งหาพี่ยังไม่อ่านเลย"
"โทษที...พอดีนอนน่ะ"
ไม่บอกก็รู้แล้วแหละ ฉันถอนหายใจมองพี่สิบที่หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาและกดเข้าไลน์...ฉันขมวดคิ้วมองข้อความนับพันที่พี่สิบไม่ได้กดเข้าไปอ่านด้วยความตกใจคือไม่ใช่มีแค่ฉันที่แชทหาเขาอ่ะมีทั้งกลุ่มและผู้หญิงที่ตามจีบเขาอย่างฉันก็ส่ง ส่งข้อความหาเยอะจนของฉันไม่รู้อยู่ไหนแล้วตอนนี้
"พี่ให้เบอร์ทุกคนที่มาขอเลยหรอคะ?"
ฉันถามในสิ่งที่อยากรู้ทันทีนั้นทำให้พี่สิบที่กำลังหาแชทฉันเงยหน้ามามอง
"อืม"
"พี่คะ! ไม่ได้นะแบบนี้"
"ก็เขาขอ...พี่ก็ให้"
บ้าเอ้ยยย กูก็คิดว่าเขามีใจแต่แม่งให้กับทุกคน...ฉันถอนหายใจและเอื้อมมือไปหยิบไอโฟนพี่สิบมากดค้นหาแชทตัวเองเอง
"ค้นหาตรงนี้ง่ายกว่าค่ะ นี่ไงแป๊บเดี๋ยวเจอคือถ้าหาแบบพี่ที่เลื่อนๆหาต่อให้พี่หาจนหลับก็ไม่เจอหรอก"
"ครับ...จริงๆก็เริ่มง่วงแล้ว"
"อย่าเพิ่งนอนๆ ส่งตารางเรียนมาก่อน"
"อ่อ" เขารับโทรศัพท์กลับก่อนจะกดส่งรูปตารางเรียนมาให้ฉันจึงพยักหน้าและมองพี่สิบอย่างไม่พอใจนัก "...มีอะไรรึป่าวครับ?"
"พี่อย่าไปให้เบอร์ใครสุ่มสี่สุ่มห้าสิคะ สมมุติเขาเอาไปแล้วไปแอบอ้างงี้ไม่ดีนะ"
"หรอ...พี่ไม่รู้"
"เอาเถอะ แล้วนี่เพื่อนพี่จะมาตอนไหน"
"ไม่รู้สิ"
ติ๊ดๆๆ
สายเรียกเข้าของพี่สิบทำให้ฉันเหลือบมองหน้าจอเขาด้วยซึ่งเป็นพี่ซันที่โทรเข้ามา พี่สิบกดรับทันที
"ว่า...อีกนานหรอ...กูง่วงอยากกลับแล้ว...เดี๋ยวหาทางกลับเอง...ขี้เกียจรอว่ะ...ไอ้สัสกูรอก็ได้"
ฉันเลิกคิ้วมองพี่สิบหลังจากเขาวางสายด้วยท่าทีหงุดหงิด เมื่อกี้เขาด่าเพื่อนด้วยแหละเพิ่งเคยได้ยินนึกว่าเป็นคนด่าคนไม่เป็นนะเนี้ย
"เพื่อนยังไม่เสร็จหรอคะ?"
"อีกนาน"
"แต่เพื่อนก็บอกให้พี่รอเพราะกลัวพี่จะไปหลับบนรถเมล์จนเลยป้าย?" พี่สิบหันมองฉันทันทีที่ฉันเดาและฉันคงเดาถูก ฉันยิ้มบางๆ "ไม่สืบก็รู้ค่ะว่าเพื่อนพี่เป็นห่วงมาก"
"อืม...ห่วงเกินเหตุ"
"เอาไงดีหนูก็ไม่อยากปล่อยพี่นอนตรงนี้คนเดียวนะ"
"ไม่เป็นไร"
"เป็นสิ เป็นคนที่เป็นห่วงเธอไง"
พี่สิบยกยิ้มมุมปากนั้นทำเอาฉันอดจะยิ้มตอบไม่ได้เพราะเขาคงขำฉันอ่ะที่กล้าเล่นอะไรเสี่ยวๆแบบนี้
"พี่ไปเซเว่นกะมายไหมล่ะมายกะจะไปหาไรกินพอดี"
"...มีที่นั่งไหม?"
"มีสิ เดี๋ยวนี้มีที่นั่งแล้วในเซเว่นอ่ะ"
"อืม"
ฟึ้บ
ลุกนี่แสดงว่าไปสินะ ฉันยิ้มกว้างและเดินนำพี่สิบมาที่จักรยานก่อนจะขึ้นคล่อมที่คนปั่นและกวักมือเรียกพี่สิบที่กำลังยืนงงอยู่
"ขึ้นมาสิคะ"
"ไหวหรอ...ให้พี่ปั่นไหม?"
"แค่พูดพี่ยังไม่มีแรงเลย ขึ้นมาซ้อนเถอะค่ะมายไหว"
พี่สิบมองฉันอย่างชั่งใจก่อนเขาจะค่อยๆเดินมาขึ้นนั่งช้อนท้ายฉันจึงเอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้างของเขามาคล้องที่เอวฉันไว้ ฉันหันมองพี่สิบอีกครั้งพร้อมกับขยิบตาให้อย่างกวนๆ
"ไม่ต้องกลัวนะหนูรับผิดชอบพี่เอง"
"หึ...เธอตลกดี"
"ฮ่าๆ หนูเป็นบ้าค่ะเผื่อพี่ไม่รู้"
ฉันหัวเราะขำขณะที่ขาก็ปั่นจักรยานไปตามทางแม้มันจะเซในช่วงแรกๆแต่พอปั่นไปมันก็โอเคนะพี่สิบไม่ได้กลัวเลยที่ต้องซ้อนฉันกลับกันเขาอิงหน้าผากลงมาที่แผ่นหลังฉันและดูเหมือนจะหลับไปอีกแล้ว...เชื่อเลยเขาหลับได้ทุกที่และทุกจังหวะชีวิตจริงๆ
.
.
วันต่อมา
06.11 AM.
(อยู่หอไหน?)
"ฟ้าใสใจชื่นบาน"
(ห้อง)
"477"
(อืม)
08.36 AM.
ก็อคๆ
"อึ่ก!"
ฉันสะดุ้งจากเตียงพร้อมคว้าไอโฟนมากดดูเวลาทันที ใครมาเคาะประตูตอนนี้ฉันเสยผมและเดินไปที่ประตูพร้อมเขย่งเท้าส่องประตูแมว
"ใครวะ"
คนที่กำลังยืนข้างนอกเป็นลุงที่ดูมีอายุอ่ะแต่การแต่งตัวเขาดูแลนะใส่สูทผูกไทด์ ฉันเปิดประตูออกและขมวดคิ้วมองเขาอย่างสงสัย
"มาหาใครคะ?"
"ใช่คุณมายด์ไหมครับ?"
"ค่ะ" ฉันพยักหน้าพร้อมกับมองคุณลุงที่ยื่นกุญแจรถมาให้ เดี๋ยวเรื่องอะไรของลุงเนี้ย "อะไรคะ?"
"กุญแจรถของคุณสิบครับ"
"พี่สิบ?"
"ครับ คุณเขาบอกว่าโทรมาบอกคุณมายด์แล้วว่าจะเอารถมาไว้ให้"
"เดี๋ยวๆๆ โทรตอนไหนคะเนี้ย?"
ฉันขมวดคิ้วและรีบกดโทรศัพท์ดูรายชื่อโทรเข้าทันทีก่อนจะเบิกตามองเบอร์ล่าสุดที่โทรเข้ามาตอนหกโมงเช้าและใช่...พี่สิบโทรมาจริงแต่ฉันไม่รู้ว่าฉันไปรับและตอบตอนไหน แม่งเอ้ยนิสัยละเมอตอบกลับแก้ไม่หายจริงๆ
"พี่สิบให้เอารถมาให้หนูหรอคะ?"
"ครับ เขาบอกจะขับไปเรียนก็ได้แต่อย่าลืมมารับด้วยเขาขี้เกียจรอ"
"คุณลุงเป็นใครหรอคะ แบบพ่อพี่สิบหรอ?"
"ไม่ครับผมทำงานให้พ่อเขาและผมเอารถมาให้เฉยๆ"
"ทำไมพี่สิบไม่ให้คนที่บ้านไปรับส่งหรอคะ?"
ยอมรับว่าขี้เสือกเพราะฉันอยากรู้จริงๆ คุณลุงยิ้มบางๆและมองฉันอย่างใจดี
"เขาไม่อยากทำตัวเด่นน่ะครับ"
"แสดงว่าต้องรวยมาก เอ่อยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ"
ฉันยกมือไหว้คุณลุงและรับเอากุญแจมาถือไว้ก่อนลุงจะขอตัวกลับทิ้งให้ฉันยืนมองกุญแจที่หน้าห้องตัวเอง ตอนแรกฉันพูดเล่นๆไม่คิดว่าพี่สิบจะจริงจังถึงขนาดส่งรถมาให้รับเขาแบบนี้แต่ก็นั้นแหละ..ฉันกำกุญแจรถไว้พลางยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"อย่างน้อยก็พัฒนาถึงจะต้องทำตัวเป็นวินรับส่งก็เถอะ"
.
.
17.11 PM.
"พี่สิบ!"
ฉันเขย่งเท้าพร้อมกับโบกไม้โบกเรียกพี่สิบทันทีเมื่อเห็นเขาเดินออกมาจากคณะมาหาฉันที่นัดกันไว้ว่าจะรอตรงนี้และใช่ ตอนนี้ฉันกำลังทำหน้าที่รับส่งเจ้าชายนิทราเป็นวันแรก
"รอนานยัง"
"ไม่นานเลยค่ะ"
พี่สิบพยักหน้าและเดินตัวปลิวขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับทันทีพร้อมคาดเบลล์ให้ตัวเองเรียบร้อย ฉันขมวดคิ้วมองเขาที่กำลังจะหลับก่อนจะหันมองหลังที่ตอนนี้กำลังมีคนมองมาที่รถพี่สิบอยู่ เป็นกลุ่มผู้หญิงที่น่าจะเดินตามพี่สิบลงจากตึก
"หึ.."
ฉันควงกุญแจรถโชว์พร้อมยกยิ้มและเดินไปเปิดประตูฝั่งคนขับอย่างคนเหนือกว่าโดยไม่ลืมที่จะเหลือบมองพวกเธออีกครั้งและใช่...หนึ่งในนั้นหน้าเสียเลยอ่ะ
ฟึ้บ
"พี่สิบหิวไหม?"
"อืม"
"กินอะไรไหมคะ?"
พี่สิบลืมตามามองฉันด้วยท่าทีสะลึมสะลือก่อนเขาจะส่ายหน้าเป็นเชิงตอบว่าไม่รู้ว่าจะกินอะไรแต่ดูยังไงก็พอจะรู้ว่าเขาหิวแต่พี่แกคงจะง่วงกว่าอ่ะ
"เดี๋ยวมายพาไปซื้ออะไรง่ายๆกินแล้วกัน"
"ครับ"
ฉันเหลือบมองพี่สิบพร้อมกับขับรถออกจากหน้าคณะ พี่สิบหลับไปแล้วแน่...ฉันลอบถอนหายใจและเอื้อมมือไปลดความดังของเพลงและมองไปตามถนนอย่างเหนื่อยๆ ไม่รู้ฉันจะพาตัวเองมาเหนื่อยทำไม ขืนได้คบกับพี่สิบจริงๆฉันไม่ต้องดูแลเช้าเย็นป้อนข้าวป้อนน้ำหรอแบบนี้ไม่ไหวหรอก
--ห้อง10--
"พี่จะไปไหนคะ?"
"อาบน้ำ..กินเลยนะไม่ต้องรอ"
ฉันขมวดคิ้วมองพี่สิบที่เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างงงๆขณะที่ในมือฉันก็ถือถาดพิซซ่าอยู่และใช่ของกินง่ายๆแต่รอนานของฉันคือพิซซ่า...แผนฉันเองนี่แหละฉันจะได้ยืดเวลาอยู่กับเขาแม้ตลอดเวลาที่รอพี่สิบจะหลับตลอดก็เถอะ ตื่นแค่ตอนจ่ายเงินอ่ะคือเขาไม่ให้ฉันออกเลยอ่ะแย่งจ่ายตัดหน้าจนฉันแปลกใจ
แกร๊ง
เชี้ย! ฉันชะงักมองร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนของเขาทั้งที่ทั้งตัวมีแค่ผ้าขนหนูพันที่เอว พี่สิบขมวดคิ้วมองฉันก่อนจะเดินเข้ามาหา...เชี้ยๆๆๆ โคตรขาวเลยทั้งหน้าท้องที่เป็นลอนสวยไหปลาร้าแบบ โอ้ก้อดด
"พะพี่ทำไรเนี้ย"
ฉันเงยหน้ามองพี่สิบที่เดินมาหยุดยืนตรงหน้าและโน้มตัวลงมาใกล้จนน้ำที่เกาะอยู่บนเส้นผมเขาหยดใส่หน้าฉัน ยิ่งได้มองใกล้ๆหลังจากเขาอาบน้ำเสร็จยิ่งแแย่...เสียอาการแล้วกู!
- Writer
