"อื้อ~เฮีย..ทำไมยังไม่นอนอีกคะ" เสียงหวานงัวเงียเอ่ยขึ้น แต่ไม่เปิดเปลือกตามอง เธอจำสัมผัสและกลิ่นกายหอมของเขาได้ดี
"เฮียยังไม่ง่วงครับ..เบลนอนเถอะ" เสียงทุ้มเอ่ยบอก ผมนอนพิงหมอนอยู่บนที่นอนนุ่มภายในเครื่องบินส่วนตัว แขนแกร่งข้างซ้ายโอบกอดร่างบางไว้แนบอกส่วนมือหนาข้างขวาถือโทรศัพท์ดูรายงานที่ลูกน้องส่งมาให้
จีเบลถามเพียงเท่านั้นก็เงียบไป ผมรับรู้ถึงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของเธอ 'เมามากสินะ' ผมกำลังพาเธอไปอังกฤษซึ่งเจ้าตัวยังไม่รู้ ไว้ถึงแล้วค่อยบอกก็แล้วกัน
เมื่อเครื่องบินลงจอดที่สนามบินนานาชาติ ผมช้อนอุ้มร่างบางที่ยังคงหลับสนิทอยู่ เดินมาขึ้นรถที่คนของผมขับมารอรับ ไม่นานรถหรูก็แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่คุ้นตา ผมอุ้มคนตัวเล็กขึ้นไปพักผ่อนภายในห้องนอนของตัวเองบนชั้นสองของบ้าน เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเสร็จพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัว แล้วลงมายังห้องนั่งเล่น
"สวัสดีครับแด๊ด"
