เมียแต่งที่มาเฟียไม่รัก

บทนำ “กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องแหลมสูงของผู้หญิงคนหนึ่ง ดังสะท้อนในโกดังร้าง ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ทำให้ผู้ชายที่ฝ่าวงล้อมกระสุนเข้ามาตัวแข็งทื่อ ทว่าหัวใจของชายหนุ่มแทบแตกสลาย จนแทบควบคุมสติตัวเองไม่ได้ เมื่อเห็นผู้หญิงที่รักหมดหัวใจ ถูกมัดมือไพล่หลัง เลือดอาบแขนและใบหน้าของเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา สายตาคมกริบ จ้องมองผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังแฟนสาว ราวกับจะใช้สายตาเชือดเฉือน ลำคอของผู้ชายคนนั้นให้หลุดออกจากบ่า เมื่อมันกล้าแตะต้องคนที่เขารัก "อย่าแตะต้องเธอ!" เสียงเข้มกดต่ำ กำปืนในมือเล็งไปกลางหน้าผากของผู้ชายที่เป็นศัตรูคู่อาฆาต “ถ้าไม่อยากให้กูทำอะไรคนที่มึงรัก ก็เซ็นเอกสารที่กูเตรียมไว้ซะ เห้ย!!” ร้องสั่งลูกน้อง ให้นำเอกสารสำคัญมาให้ชายหนุ่มเซ็น ปืนในมือกดลงที่ขมับของหญิงสาว เป็นการเร่งเร้าให้ไฟซาลทำตามในสิ่งที่เขาต้องการ “อย่านะไฟ” ปลายวาดร้องห้าม ใบหน้าที่เปื้อนด้วยหยาดน้ำตาส่ายไปมา ไม่ต้องการให้แฟนหนุ่มเซ็นเอกสารยินยอมนั้น “หุบปาก!! ถ้ามึงไม่อยากตาย... ส่วนมึงถ้าไม่อยากให้เมียมึงตาย ก็รีบๆ เซ็นซะ” เสียงของฟู่หลง ศัตรูที่เล่นวิธีสกปรกเย็นยะเยือกเพราะเป็นต่อ ริมฝีปากเหยียดยิ้ม มือของมันแนบปืนเข้าที่ขมับของปลายวาดมากขึ้น ไฟซาลยืนนิ่ง หายใจถี่กระชั้น หัวใจชายหนุ่มบีบรัดแน่นขึ้นทุกขณะ จนแทบจะปริแตก เมื่อต้องเลือกระหว่างคนรักกับสิ่งที่เขาสร้างมา “กูไม่มีเวลามากพอ ที่จะเล่นกับมึงนานนักหรอกนะไอ้เด็กเมื่อวานซืน เซ็นซะ กูจะนับหนึ่งถึงสาม...” ไฟซาลมือเริ่มสั่น หัวใจเริ่มปริแตกเพราะการบีบรัด มองหน้าคนรักที่เอาแต่ยืนส่ายหน้าให้ตัวเอง “อย่านะไฟ...” “หนึ่ง” ยิ่งเสียงนับเริ่มขึ้น ไฟซาลก็ยิ่งกดดัน มือที่เล็งปืนไปยังฟู่หลงเริ่มสั่น “สอง...” ปลายวาดมองคนรักที่กำลังเอื้อมมือไปจับปากกา หญิงสาวรีบส่ายหน้า เพราะรู้ดีว่ากว่าไฟซาลจะสร้างสิ่งนี้มาได้ เขาทุ่มเทและพยายามแค่ไหน เพราะฉะนั้นเขาจะเสียมันให้กับคนเลวแบบฟู่หลงไม่ได้ “ปัง!!” เสียงปืนดังสนั่น เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นใส่หน้าฟู่หลง ร่างบางทรุดลงตรงหน้าแน่นิ่งภายในไม่กี่วินาที “ปลาย!!” เสียงร้องตะโกนดังลั่นขึ้นมากลางดึก ร่างสูงสะดุ้งสุดตัว ตาเบิกโพลงฝ่าความมืดสลัวภายในห้องนอน เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นตามกรอบหน้า ฝันร้าย!! ที่ตามหลอกหลอนเขามานานเกือบสิบปี “คุณไฟ!!... คุณฝันร้ายอีกแล้วเหรอคะ” ประตูห้องนอนถูกเปิดออก พร้อมกับร่างบางที่วิ่งเข้ามาหา คนที่นั่งอยู่บนเตียงนอนด้วยความเป็นห่วง “ฉันไม่เป็นอะไร” “เดี๋ยวมาไปเอาน้ำมาให้นะคะ คุณจะได้รู้สึกดี” ว่าแล้วก็เตรียมจะออกไปจากห้อง “ไม่ต้อง กลับไปห้องเธอได้แล้ว ฉันจะนอนต่อ” มารีนหันกลับมามองคนที่บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร “ค่ะ” สุดท้ายก็ต้องยอมทำตามที่ชายหนุ่มบอก กลับไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่ติดกัน