“คุณมา!!” เฟยหลงเรียกหญิงสาวราวกับคนละเมอ สายตาคมแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนแวววาว เมื่อวันนี้มารีนดูสวยสะดุดตา จนเขาจำเธอแทบไม่ได้หากเธอไม่เอ่ยทัก
“วันนี้คุณมาสวยมากเลยรู้ไหมครับ ถ้าคุณมาไม่ทักผม ผมคงจำไม่ได้” มารีนยิ้มให้ รู้สึกขัดเขินอย่างไรก็ไม่ทราบ แต่ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกผิดหวัง เพราะคนที่เธออยากให้ชม กลับไม่เอ่ยปากพูดเลยสักนิด
“ขอบคุณค่ะ วันนี้คุณเฟยก็หล่อเหมือนกัน” เฟยหลงยกมือขึ้นลูบท้ายทอย
ถูกผู้หญิงชมมาก็มาก แต่ทำไมเมื่อเป็นคนตรงหน้า ชายหนุ่มกลับรู้สึกเขินก็ไม่รู้
“ผมเขินนะครับเนี่ย”
“น่าจะชินแล้วมั้งคะ เพราะคงถูกผู้หญิงชมบ่อย”
“ผู้หญิงคนอื่นชมอาจจะชินครับ แต่พอเป็นคุณมากลับเขินซะอย่างนั้น”
“เราจะมาชมกันเองแบบนี้ได้ยังไงคะ คุณเฟยไม่เข้าไปในงานเหรอครับ”
“ยังครับ พอดีผมไปเข้าห้องน้ำมา แล้วคุณมาล่ะครับ จะไปไหน ไม่อยู่ในงานเหรอ”
“มาไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เท่าไหร่... เอ๊ะ! นั่นมือคุณเ
