“ยัยดาค่ะ ยัยดาหนีพ่อเลี้ยงไปแล้วค่ะ”
“ฮ้า!...หนี…หนีไปไหน?”
ดวงตาของอาทิตย์เบิกโตด้วยความตกใจ
“หนีไปกรุงเทพฯค่ะ”
“ไปได้ยังงัย…ที่กรุงเทพฯ ยัยดาไม่มีญาติที่ไหน”
“มีสิคะ คุณคงลืมไปกระมังว่ายัยดามีพ่ออยู่ที่กรุงเทพฯ นายพลวสันต์ยังไงล่ะคะ…นายพลส่งรถมารับถึงที่”
“ถ้าเป็นแบบนี้ก็เรื่องใหญ่”
มีความกังวลใจเจืออยู่ในน้ำเสียงของอาทิตย์ขณะพูด ปลาบแปลบขึ้นในใจกับชื่อของ ‘นายพลสันต์’ ที่อัญชันเพิ่งเอ่ยออกมาเมื่อครู่ ‘นายพลผู้เป็นเหมือนเงื้อมเงาที่คอยคลืบคลานเข้ามายุ่มย่ามอยู่ในสัมพันธภาพของเขาและอัญชันทีละน้อย และกำลังจะนำพาความยุ่งยากสู่อีกหลายชีวิต…ในไม่ช้า’ อาทิตย์คิดในใจ
“แล้วทำไมยัยดาวู่วามหนีพ่อเลี้ยงไปแบบนี้”
อาทิตย์ย่นหน้าผากด้วยความข้องใจ เอ่ยถามขึ้นเบาๆ เป็นเชิงตำหนิ ทั้งที่ยังไม่รู้ชัดในปมเหตุแห่งความขัดแย้งในครั้งนี้
“ผิดใจกันด้วยเรื่องอะไร...อัญก็ไม่รู้
