ชรัมภ์เปรยขึ้นลอยๆ ได้ยินเสียงหัวเราะร่วนในลำคออย่างอารมณ์ดี
“หวังว่าป้าบัวคงไม่เอาไปบอกใครนะคะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ที่ฉันบอกว่าดีที่ป้าบัวเห็น ก็เพราะว่าจากนี้ฉันคงไม่ต้องบอกกับใครๆแล้วกระมัง ว่าเราเป็นอะไรกัน เพราะไม่เกินสองวันป้าบัวจะกระจายข่าวไปทั่วไร่”
พ่อเลี้ยงกล่าวเพราะรู้ดีในความเป็นคนช่างพูดช่างคุยของป้าบัว แกคงอกแตกตาย ถ้าต้องเก็บงำเรื่องนี้เอาไว้ในใจคนเดียว
“แต่ไม่นานเราก็จะหย่ากันไม่ใช่หรือคะ?”
แท้จริงเธอแค่อยากจะลองหยั่งใจของเขา จึงเอ่ยถามทั้งที่ไมรู้ว่าประโยคนั้นฟังดู ‘ขัดหู’ พ่อเลี้ยงขึ้นมาอย่างรุนแรง จนเขาทำตาเขียวขุ่น คลายวงแขนที่โอบรัดเธอ สายตาคมกริบของเขาทอดมองไปที่ใบหน้าของดาหลาอย่างแสนเสียดาย อาการทั้งรักและทั้งเกลียดเกิดขึ้นมาพร้อมๆกันด้วยความสับสน
“ถามทำไม...กลัวหนุ่มๆที่อเมริกาจะว่าหรือยังไง ถึงได้อยากจะหย่านักหนา”
“เปล่าค่ะ...”
