“นั่นใคร”
“ฉันเอง”
กังวานเสียงคุ้นหูตอบกลับมา จะเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่พ่อเลี้ยงชรัมภ์
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
หญิงสาวฉุกคิดขึ้นได้ว่าควรจะถาม ก่อนเปิดประตูออกไปพบเขา เพราะขณะนั้นเป็นเวลาดึกมากแล้ว แม้จะไว้ใจว่าพ่อเลี้ยงชรัมภ์คงไม่เป็นพิษเป็นภัยสำหรับเธอ
“มีสิ…เปิดประตูหน่อย”
เขาตอบสั้นๆ แต่เสียงนั้นก็ฟังดูเร่งเร้า ใจร้อนที่จะพบเธอ
“เอาไว้ค่อยคุยกันตอนเช้าดีกว่านะคะ” เธอพลัดผ่อน น้ำเสียงฟังดูระมัดระวังมากขึ้น ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“เปิดประตูรับผัวหน่อยสิ...ทูนหัว”
เสียงแผ่วกระซิบผ่านประตู น่าแปลกที่สุ้มเสียงของเขาแตกต่างไปจากพ่อเลี้ยงขรัมภ์ที่เธอเคยรู้จัก
“ดึกแล้วค่ะ...ดาจะนอน คุณกลับไปดีกว่า เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าก็พานจะเป็นขี้ปากชาวบ้านไปเสียเปล่าๆ” เธอยังคงบ่ายเที่ยงทุกวิถีทาง
“ไม่กลับ...คืนนี้อยากนอนกับเมีย”
ประโยคที่โพล่งออกมานั้น ทำให้
