ไปในเวิ้งวิมาน เบาหวิว ไร้น้ำหนัก เป็นอิสระจากแรงดึงดูดของโลก
สิ่งเดียวที่รู้สึกได้ก็คือตัวตนของเขาที่กระทั้นลงมาถี่ยิบไม่ยั้ง ความเสียวซ่านเสียดแรงขึ้นเรื่อยๆ แลเห็นกล้ามเนื้อเรียบตึงของเขาบดเคล้าเข้ากับผิวขาวของเธอ ปลายลิ้นของเขาจูบเลียไปตามของเธอ เนื้อกับเนื้อแนบสนิทอยู่ภายใต้แสงไฟสลัวรางที่สาดลงมาเห็นแต่หลังไหล่เลื่อมลื่นของเขา บดบังเรือนกายน้อยๆของเธอจนมิด
“ดารักคุณ”
ประโยคนั้นได้ยินชัดเต็มสองหูของเขา ยืนยันอีกทีด้วยเรียวขาเกี่ยวกระหวัดรัดรอบเอวของเขา อุ่นไอรักจากร่างกายของทั้งสอง พลุ่งพล่านผสมผสานกันอย่างอ่อนหวานในทุกสัมผัสเสียดสี
“ฉันต้องการเธอเหลือเกิน”
เขายืนยันในคำพูดด้วยบั้นท้ายกระทั้นกระแทก แลกน้ำแลกเนื้ออย่างหน่วงหนัก จนถึงปลายทางของอาการกลั้นเกร็งแสนทรมาน เพื่อยืดช่วงเวลาแห่งความสุขออกไปให้ยาวนานที่สุด
จากนั้นพ่อเลี้ยงก็ระเบิดความอุ่นเหลวลึกๆอยู่ในเรือนกาย
