บทที่ 20
เกรซซี่
“แม่ โทหา ป้อปาน”
“หืม โทรหาทำไมคะ” จรัสรักนิ่วหน้าทว่าปากยิ้มกลั้วหัวเราะ คิดว่าลูกคงคิดถึง ‘ป้อปาน’ ของแก
“ป้อปานบอก ให้แม่ โทหา” เด็กน้อยพูดได้หลายคำติดกัน แต่ยังเรียบเรียงไม่เป็นประโยคสักเท่าไร
“จริงเหรอคะ พ่อปรานโทรมาเหรอ”
หนูน้อยพยักหน้าหงึก ๆ พลางจิ้มนิ้วเล็ก ๆ ไปทั่วหน้าจอโทรศัพท์ จรัสรักเงยหน้าขึ้นไปมองผู้เป็นทวดเพื่อขอคำยืนยัน
“เห็นบอกว่าจะมารับไปเที่ยว ก็เลยจะขออนุญาตเอ็งก่อน”
คุณแม่ลูกหนึ่งยิ้มอ่อนใจ ตอนนี้เธอว่างอยู่พอดีจึงโทรแบบวิดีโอกลับไปทันที รอไม่นานปลายสายก็กดรับ หญิงสาวทักทายไปก่อน
“สวัสดีค่ะคุณปราน”
[สวัสดีครับ]
จรัสรักยังไม่ทันได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น คนที่ได้ยินเสียงพ่อปรานก็รีบยื่นใบหน้าเข้ามาแทรกแล้วฉีกยิ้มแฉ่งอวดฟันน้ำนมใส่กล้องเลยทันที ซึ่งปลายสายก็ยิ้มอ่อนโยนตอบกลับมาเช่นกัน
“ป้อปานขา”
นักธุรกิจหนุ่มเองก็ขานรับเสียงหวาน [ขา เกร
