บทที่ 21 ป้อจิน
ณ อาคารผู้โดยสารขาเข้า สนามบินสุวรรณภูมิ
“เฮ้! ไอ้หมอ!”
แม้ไม่ระบุชื่อ แต่เสียงเรียกคุ้นหูทำให้หมอหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันไปมอง มุมปากหยักจะยกยิ้มน้อย ๆ พร้อมเดินเข้าไปหา ก่อนที่สองหนุ่มจะโอบกอดกันหลวม ๆ เป็นการทักทาย
“มาถึงนานยัง” จิณณ์ถามกฤษณ์ที่เพิ่งบินมาจากเชียงรายเหมือนกัน ซึ่งมันตั้งใจบินมาเพื่อรอรับเขาที่กลับมาจากอเมริกาวันนี้ ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ ล่วงหน้าไปรออยู่ที่เพนต์เฮาส์
คืนนี้มีการจัดปาร์ตีเล็ก ๆ ต้อนรับจิณณ์กลับไทยอย่างเป็นทางการ ซึ่งมีแค่คนที่สนิทกันจริง ๆ เท่านั้นที่มาร่วมงาน และที่ไม่ได้จัดงานอย่างยิ่งใหญ่ไปเลย ก็เพราะว่าตลอดสามปีที่ผ่านมาจิณณ์ได้เจอเพื่อนซึ่งคอยแวะไปเยี่ยมเยียนอยู่เรื่อย ๆ
“ไม่นาน ลงเครื่องกูก็ออกมายืนรอมึงตรงนี้”
แพทย์หนุ่มพยักหน้ารับรู้ “แล้วเป็นไง สบายดี ได้ข่าวว่าจะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้”
“กูภาวนาให้มีข่าวดีอยู่ทุกวัน แต่น
