บทที่ 21
ป้อจิน
“ป้อจินขา เกซี่ปวกฉี่ พาฉี่หน่อยค่า”
จิณณ์ทำหน้างง มองใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังกะพริบตาปริบ ๆ ใส่เขา สลับกับพีรัชที่ทำเป็นไม่สนใจ แต่เขารู้ว่ามันลอบมองอยู่เป็นพัก ๆ
พีรัชรู้ว่าไม่เนียน จึงเอ่ยกับจิณณ์ไปตรง ๆ “พาหลานไปฉี่หน่อย คนอื่นไม่มีใครว่างเลย”
แพทย์หนุ่มหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นว่าเป็นอย่างนั้น อันที่จริงก็ไม่เชิงว่าไม่ว่างหรอก แต่ทุกคนกำลังติดพันอยู่กับการพูดคุย จิณณ์ยังไม่ได้เอ่ยอะไร คนที่สูงเลยหัวเข่าเขามานิดเดียวก็เอ่ยเร่ง พร้อมดึงขากางเกงเขายิก ๆ เพื่อบอกให้รู้ว่าจะกลั้นฉี่ไม่ไหวแล้ว
“ป้อจินขา ฉี่จะแตกแล้วค่า”
“เดินเองไหมหรือต้องอุ้ม”
“อุ้ม” ตอบพร้อมชูมือทั้งสองข้างขึ้น รอให้คนตัวโตช้อนขึ้นไป
จิณณ์หันไปมองทุกคนซึ่งตอนนี้ไม่มีใครสนใจ เขาจึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วย่อตัวช้อนใต้รักแร้คนตัวเล็กขึ้นมาแนบอก ก่อนจะหมุนตัวพาเดินตรงไปยังห้องน้ำ โดยไม่รู้เลยว่าตอนนั้นมีท
