อัคนี...
จะว่าผมขี้ขลาดก็ได้ที่ผมไม่กล้าที่จะลงจากรถไปเจอชลกับลูกผมยอมรับเลยว่ากลัว ผมสายตาของเธอสายตาที่เธอจะมองผมผมมั่นใจว่ามันจะไม่เหมือนเดิมอย่างแน่นอนเพราะผมทำกับเธอเอาไว้มากเกินไปผมไม่กล้าพูดเพื่อให้เธอยกโทษให้ผมหรอกนะเพราะผมรู้ตัวเองดีว่าเหี้ยมากแค่ไหนทำร้ายเธอมาตลอดหลายปีที่อยู่ด้วยกันมาผมทั้งด่าทั้งดูถูกเธอสารพัดด่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวทำกับเธอเหมือนผู้หญิงไร้ค่าเห็นเธอเป็นเพียงความสนุกบนเตียงเห็นเธอเป็นเพียงเครื่องบำเรอความใคร่โดยทีไม่เคยสนใจเลยว่าที่เธอยอมขายตัวให้ผมเธอทำไปเพราะอะไรและเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง จนกระทั่งมีเสียงเล็กๆ เสียงนึงที่เอ่ยชื่อของผม
"แล้วพ่อไฟของน้องอยู่ไหนคะ" เสียงของลูกสาวผมใช่ไหม?? เสียงน้องสายธารใช่ไหม?? ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังฝันไปอีกหรือเปล่าที่ได้ยินเสียงของลูกเรียกหาผม ตอนนี้มือผมจับอยู่ที่ประตูมันสั่นไปหมดมันสั่นจนแทบไม่มีแรงจะขยับประตูมันทั้งสั่นทั้
