“หนาวเหรอ” พฤกษ์กระซิบถามคนที่กอดเขาแน่นแนบ ใบหน้าซบที่อกกว้างขณะที่เรือนกายยังเชื่อมประสานเข้าหากัน
“หนาวค่ะ เราจะติดอยู่ที่นี่อีกนานไหมคะ” เธออู้อี้ตอบเสียงพร่ากระท่อนกระแท่น
“ถ้าฝนหยุดเราขึ้นบ้านกัน ที่นี่หลบฝนได้ดีเชียวนะ” เขากระซิบบอกเพราะเรือนกล้วยไม้มีหลังคากันฝนกันแดดได้ดี อีกทั้งยังมิดชิด รอบกายรายล้อมไปด้วยกล้วยไม้นานาพันธุ์แข่งกันเบ่งบานชวนมอง
“นิ่มหนาว”
“ไม่หรอก เดี๋ยวจะทำให้หายหนาว”
หลังจากคำพูดของเขา นิ่มอนงค์สัมผัสถึงความเร่าร้อนเข้ามาแทนที่ เรือนกายหนุ่มสาวที่แนบชิดช่วยปัดเป่าและคลายความร้อนไปได้เป็นอย่างดี กว่าที่ฝนจะหยุดตกนั้นกินเวลาไปเกือบชั่วโมง
พฤกษ์อุ้มร่างภรรยาที่หลับคอพับคออ่อนขึ้นห้องพัก นอนกอดเธอเอาไว้แบบนั้นและหลับไปอย่างมีความสุข
พฤกษ์สอนให้นิ่มอนงค์หัดช่วยเหลือตัวเอง
เขาหาไม้เท้าให้เธอและพยายามให้เธอเดินสำรวจบ้าน การเข้าห้องน้ำ เพื่อความคุ้นชิน ทั้งชั
