“ผมเกรงว่าจะไม่ได้พักสิครับบรรยากาศแบบนี้”
“ยุ่ง ไปทำงานได้แล้ว” พฤกษ์ทำเสียงดุ
ลูกน้องทั้งสองอมยิ้มก่อนจะขอตัว
ใจของพฤกษ์ลอยไปก่อนตัวเสียอีกเมื่อเคลียร์งานบางส่วนเสร็จสิ้น เขาเดินออกมาตามหาภรรยา เธอไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมตอนที่เขาจากมา จึงเรียกชบามาถามก่อนจะเดินตามออกมาข้างนอก ได้ยินเสียงส้มโอกำลังพูดไม่หยุด
“คุณ อุ๊ย!” ส้มโอรีบยกมือปิดปากเมื่อหันไปเห็นเจ้านาย
พฤกษ์ยกมือขึ้นจุ๊ปาก ส้มโอทำหน้าทะเล้นเหมือนรู้ทัน พฤกษ์กอดอกมองตาดุ ส้มโอจึงรีบถอยออกมา
“ส้มโอจ๊ะ มีอะไร ทำไมหยุดเล่าเสียล่ะ” นิ่มอนงค์ร้องถาม ขยับมือไปมาแต่ก็ไม่พบร่างของสาวน้อยที่อยู่ใกล้ๆ เธอ
“อยากรู้เรื่องของพี่ก็ถามพี่เองสิคะ”
“อุ๊ย!” นิ่มอนงค์ร้องเสียงหลงเมื่อโดนกอดหมับเข้าให้ มือของเขาไม่ได้กอดเอว ดันกอดมาที่ปทุมถันทั้งสองแล้วเคล้นคลึงเบาๆ ปลายนิ้วลากไล้ที่ยอดถันผ่านเสื้อที่สวมใส่อยู่ แต่กลับให้ความรู้สึกเสียวซ่านขึ
