ตอนที่ 42 ความรักที่รออยู่
เฉียวเวยเวยวางหนังสือนิยายลง แล้วบิดร่างกายไปมาพลางหยิบของว่างขึ้นมากิน แล้วพูดขึ้น
“นายน้อยคงอยู่ที่เรือนข้าจะไปหาเขาสักหน่อย”
“นายน้อยน่าจะอยู่ที่เรือนโอสถ ที่นั้นค่อนข้างไกล นายหญิงให้ข้าเตรียมเสลี่ยงหามดีหรือไม่เจ้าค่ะ” ม่านม่านเอ่ยแนะนำ
เฉียวเวยเวยส่ายหน้า
“ไม่ต้องข้าอยากจะเดินออกกำลังด้วย”
หญิงสาวก้าวเดินออกมาไปตามทางคดเคี้ยวเลียบสระบัวที่สร้างขึ้นมาใหม่ สระกว้างคลื่นลมสงบนิ่ง เมื่อนางทอดสายตามองไปก็เห็นแผ่นฟ้ากว้างไกลสุดตา ทำให้นางรู้สึกปลอดโปร่ง
ทว่าเมื่อมองเห็นหลังคาเรือนโอสถอยู่ไกล ๆ
ทำให้ความคิดหยุดชะงัก
“ไกลจริง ๆ” นางพึมพำขึ้นมา
ชิงชิงจึงพูด
“นายหญิงเช่นนั้นข้าให้คนหามเสลี่ยงตามมาดีกว่าเจ้าค่ะ หากนายหญิงเหนื่อยจะได้ปรับเปลี่ยนได้”
เฉียวเวยเวยเห็นด้วยจึงพยักหน้าตอบรับ นางก้าวเดินออกไปไม่รีบเร่ง สายลมโบกพัดดอกเหมยต่างก็ร่วงลงพื้นเกลื
