ตอนที่ 11 ต้องดิ้นรนจะเหลือความใสซื่อได้อย่างไร
เฉียวเวยเวยตื่นรู้สึกตัวก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว นางบิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน ชิงชิงที่รอรับใช้อยู่หน้าห้องเมื่อได้ยินเสียงขยับก็เอ่ยถาม
“นายหญิง ให้บ่าวเข้าไปหรือไม่เจ้าค่ะ”
“ฮืม” เสียงแผ่วเบาตอบรับ
คนข้างนอกก็เปิดประตูเข้ามา บ่าวแต่ละคนล้วนรู้หน้าที่ของตนเอง บางคนเปิดหน้าต่าง บางคนตรวจดูเตากำยาน เป็นเกลียวคลื่นขยับไปมาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
เฉียวเวยเวย รับผ้าชุบน้ำจากชิงชิงเช็ดใบหน้าด้วยตนเอง เมื่อรู้สึกสดชื่นขึ้นก็เอ่ยถาม
“เวลาใดแล้ว”
“เรียนนายหญิง ยามเว่ยแล้วเจ้าค่ะ”
“หลับไปนานเพียงนี้ ... คุนเล่ออยู่เรือนหรือไม่”
“คุณชายคุนตอนนี้อยู่สวนเหมยกุ้ยเจ้าค่ะ”
เฉียวเวยเวยล้างหน้าล้างตา เกล้าผมครึ่งหัวปักปิ่นหยกเรียบง่าย นางมองดูใบหน้าเนียนละออของตนเองในกระจก ยิ่งดูยิ่งชื่นชอบ
มีโอกาสกลับมามีผิวพรรณอ่อนเยาว์เช่นนี้ หากจะแต่งหน
