เขาอาบน้ำอาบท่าลงไปข้างล่างอีกครั้ง เท้าหนาชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่บิดามารดาสนทนากัน
“คุณจะไม่บอกตาโมจริงๆ เหรอ” บิดาของเขาพูดขึ้น
“แต่หนูป่านขอเอาไว้ เราควรทำให้คนป่วยสบายใจ”
ประโยคของมารดาทำให้นโมตัวแข็งทื่อ “ป่วย” คำนี้กระแทกใจของเขาอย่างจัง ใครป่วยกัน
“แต่ถ้าตาโมมารู้ตอนหลังคงเสียใจที่รู้ว่าเราปิดบัง”
“หนูป่านกับตาโมรักกันมาก ฉันเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย เวลาสองคนมองสบตากันมันมีแต่ความรักความห่วงใยให้แก่กัน ฉันกลัวลูกรับไม่ได้”
“ป่านเป็นอะไรครับคุณแม่ ทุกคนกำลังปิดบังอะไรผมอยู่”
นโมเดินออกมาจากเชิงบันไดที่หลบอยู่ น้ำเสียงของเขาสะท้าน หัวใจของเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้แต่ล่องลอยไปหาใครบางคน
“บอกผมมาเถอะครับ อย่าให้ผมต้องรู้เป็นคนสุดท้ายเลย”
น้ำเสียงสีหน้าและท่าทีของบุตรชายทำให้คนเป็นแม่จำต้องพูดความจริงทุกสิ่งทุกอย่างออกไป
“หนูป่านเป็นเนื้องอกที่มดลูกน่ะลูก”
น้ำเสียงของมารดาที่เอ่ยออกมา
