“เอ่อ... ใช่”
เธอยืนเอ๋อ มองเขาอย่างมึนๆ ก่อนจะอ้าปากค้างตาโต หัวใจเต้นถี่แทบกระเด็นกระดอนออกมานอกอก
“เสียตัวไปแล้วเมื่อคืน ก็ต้องแต่งงานแล้วละ”
มันเป็นการขอแต่งงานที่ชวนขบขันเหลือเกิน เธอโกรธเขาอย่างหนึ่ง อยากจะบอกเขาจริงๆ
“ทำหน้าบึ้งทำไม”
“โกรธ”
“อ้าว... โมทำอะไรผิด”
“โมจำทุกอย่างได้ตอนเสียตัวครั้งแรก แต่ป่านจำอะไรไม่ได้เลย ไม่ยุติธรรมเลย” เธอพูดอย่างงอนๆ
“โมรักป่าน ไม่อยากให้เจ็บ ครั้งต่อไปคิดว่าเป็นครั้งแรกของเราแล้วกัน สติสัมปชัญญะครบถ้วน จะได้ฟิน”
เขาไล้แก้มเธอไปมา เธอค้อนคนที่พูดวกกลับมาแก้ไขสถานการณ์ได้
นโมดึงแหวนออกมาจากกระเป๋ากางเกงขาสั้นของเขา ก่อนจะเปิดกล่องออกมาให้เธอดู
“ว้าว... สวยจัง”
เธออุทานตาโต แหวนวงนี้สวย แปลกด้วย ลวดลายวิจิตรงดงามไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“แหวนประจำตระกูลน่ะ ก่อนชวนมาเที่ยว บอกพ่อกับแม่ว่าจะพาเมียกลับไปแต่งงานพร้อมหลานในท้อง ท่านเลยให้แหวนว
