"ปล่อยฉันนะแม็กซ์เวลล์!"
ณิชาเริ่มกลับมาพยศอีกครั้งหลังจากรถหรูแล่นมาถึงคฤหาสน์หลังงามที่เคยมีความทรงจำต่อกัน แม็กซ์เวลล์อุ้มคนตัวเล็กท่าเจ้าสาว ตวัดรองเท้าหนังเงาขลับเดินเข้าไปข้างในโดยไม่สนใจว่าเธอจะต่อต้านเขาอย่างไร คิดเพียงว่า
เหนื่อยเดี๋ยวก็หยุดเอง
ประตูห้องนอนถูกเปิดออก ณิชาเริ่มใจเต้นไม่เป็นส่ำ ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ในวันวานถูกขุดออกจากความทรงจำ เธอพยายามไม่คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นเธอรีบถือโอกาส หมายตรงไปยังประตู แต่ทว่า...
หมับ
"อ๊ะ!" แม็กซ์เวลล์ไวกว่า เขาคว้าเอวบางเอาไว้ได้ทันแล้วรั้งคนตัวเล็กเข้ามาหา นัยน์ตาสีน้ำตาลละมุนปะทะเข้าแผงอกกำยำ ก่อนที่เธอจะดึงขึ้นมองเขา "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะแม็กซ์เวลล์"
"ปล่อยให้เธอหนีฉันไปอีกน่ะเหรอ แค่สามปียังไม่พออีกใช่ไหม?"
"...."
"รู้ไหมว่าตลอดสามปีกว่าที่ผ่านมา ฉันไม่เคยหยุดตามหาเธอเลยนะณิชา"
"นายจะมาตามหาฉันทำไม ในเมื่อเ
