ครืด ครืด~
ณิชาซึ่งกำลังเดินลงบันไดของบ้านแม็กซ์เวลล์เพื่อกลับคอนโดตัวเองชะงักเท้าทั้งสองลง หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เบอร์บนหน้าจอทำให้รู้ว่าสายเรียกเข้านี้เป็นของแม่เธอ
"ณิกำลังกลับไปรับมาร์คินนะคะ พอดีณิออกมาทำธุระข้างนอก"
(แม่แค่โทรมาบอก ว่าวันนี้มาร์คินเขาอยากนอนกับแม่)
"อ้าวเหรอคะ"
(ใช่จ้ะ ตอนนี้ที่โรงพยาบาลฝนตกหนักมากเลย ณิกลับคอนโดเลยก็ได้ เดี๋ยวแม่ดูแลมาร์คินให้เอง)
"ขอบคุณนะคะ"
(จ้า ดูแลตัวเองด้วยนะ) นิดาพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่วายจะหันไปแปะมือกับมาร์คินเชิงบอกว่า แผนการนี้สำเร็จแล้ว
เธอเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ตวัดเท้าทั้งสองเดินต่อ แต่ก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อฝนที่ตั้งเคล้ามาก่อนหน้านี้ได้เทสาดลงมาจากฟากฟ้าอย่างรุนแรง
ซ่า ซ่า ซ่า~
"มาตกอะไรตอนนี้เนี่ย" พูดพึมพำคนเดียว หากออกไปตอนนี้มีหวังเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ แต่ถ้าหากอยู่ที่นี่รอให้ในซาลง เธอกลัวว่าแม็กซ์เวลล์จะตาม
