แม็กซ์เวลล์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบากหลังจากนอนสลบไปสองนาน โดยมีณิชาคอยนั่งเช็ดตัวให้ ทันทีที่เธอเห็นเขารู้สึกตัว ใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้มหวานประดับขึ้นมา
ก่อนหน้านี้เธอเป็นห่วงเขามาก ถึงแม้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อาการพวกนี้ของเขากำเริบแล้วทำให้เขาหมดสติ แต่เธอกลับไม่เคยชินได้เลย ยิ่งเห็นเขาเป็นแบบนี้ เธอยิ่งเป็นห่วง
"นายเป็นยังไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่ไหม"
"นิดหน่อย" น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยกลับมา แม็กซ์เวลล์ดึงณิชาลงมาหาจนใบหน้าเธออยู่ใกล้เขารอมร่อ "เป็นห่วงฉันเหรอ"
"อือ นายเล่นสลบไปดื้อๆ เหมือนครั้งก่อน ฉันตกใจมากเลยนะรู้ไหม"
"หึ เป็นห่วงมากขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ แล้วนี่นาย...ยะ..ยิ้มเหรอ?" เธออึ้งเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มของแม็กซ์เวลล์ ปกติเขามักทำหน้านิ่งขรึมและดูไม่ค่อยเป็นมิตร
"คิดไปเอง" รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ จางลงเมื่อได้ยินณิชาพูดแบบนั้น
"เวลานายยิ้ม นายน่
