ตอนที่3 : ไม่ใช่แค่คืนนี้ NC++

1179 Words

อคิณลุกขึ้นยืนเพื่อถอดกางเกง และไม่กี่วินาที กางเกงก็ได้กองลงที่พื้นเรียบร้อย ทันใดนั้นเจ้าลูกชายของเขา ก็ออกมาตั้งผงาดทันที นี่คือครั้งแรกที่แพรได้เห็นของลับผู้ชายเต็มสองตา แพรแอบกลืนน้ำลายลงคือ นั้นมันไม่ได้คลาดสายตาของอคิณไปเลย อคิณยิ้มมุมปาก อคิณ: อยากลองชิมดูไหมแพร แพรได้แต่นั่งทำตาปริบๆ อคิณขยับไปยืนตรงหน้าแพร ขณะที่ของสำคัญของเขา ไปจอที่ปากของแพรเป็นที่เรียบร้อย อคิณ : จับดูซิแพร เขาจับมือแพรมาวางที่ของสำคัญของเขา แล้วบอกคนตัวเล็กข้างหน้าให้ขยับมือเบาๆ รูดขึ้นรูดลงซิสาวน้อย แพรทำตามที่อคิณสั่ง เสียงครางของอคิณดังออกมาจากลำคอ อย่างพอใจ อือ อ่า เสียวจังเลยแพร เร็วขึ้นอีกสาวน้อย แพรเร่งมือให้เร็วขึ้น เสียงของเขายิ่งพอใจขึ้นเรื่อยๆ อ่าาส์ แพร ดีมากเลยแพร กินมันเข้าไปแพร ใช้ปากคุณ กินมันเลยแพร ตอนนี้มันเป็นของคุณ แพรขยับปากเข้ามาครอบงำ เจ้าหัวเห็ดขนาดใหญ่ของอคิณ ทันทีที่ลิ้นของเธอเลียตรงปลายหัว อย่างที่เธอเคยดูหนังอย่างว่ามาบ้างตามประสาวัยรุ่น อ่าส์ อือออ ซีดด แพร เก่งจัง เสียวหัวมากเลยแพร ดูดแรงอีกนิดค่ะสาวน้อย อคินจับประคองท้ายทอยของแพรเอาไว้ และเร่งจังหวะ อ๊อกๆๆ อคิน: แพร ไม่ไหวแล้วแพร ผมจะเสร็จ โครตดีเลยแพร อ่าาาส์ อือ อ่าาส์ น้ำขุ่นขาว ได้วิ่งผ่านหัวเข้าในปากของแพรเต็มๆ เธอกลืนลงคออย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่นั้นทำให้อคิณพอใจมาก อคิณโน้มตัวลงไปจูบแพร พร้อมหมุนตัวแพรให้หันหลัง แล้วพาดตัวลงกับขอบโซฟาในท่าคุกเข่า อคิณตบที่บันท้ายแพรนึงทีเต็มมือ แต่ไม่ได้ทำให้แพรเจ็บแม้แต่น้อย กลับกัน มันทำให้แพรเสียวซ่านไปอีก อคิณจับของลับของเขา จ่อที่ปากทางช่องสวาทของของแพร โดยที่เขาไม่ได้ใส่ที่ป้องกันเลย ซึ่งอคิณไม่เคยสดกับใครมาก่อน แพรคือผู้หญิงคนแรก อคิณ: ผมจะเบาๆนะแพร เขาค่อยๆดันตัวเข้าผ่านกลีบดอกบัวสีชมพูของแพรอย่างเบา เสียงเส้นบริสุทธิ์ได้ขาดลงทันที แพรกำโซฟาไว้แน่น น้ำตาได้ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความเจ็บปวด แต่แฝงไปด้วยความเสียวซ่าน กลิ่นคราวเลือดคละคลุ้ง อคิณเร่งเอวให้เร็วขึ้น เพื่อไม่ให้แพรรู้สึกอึดอัด แพร: คุณอคิน แพรเจ็บค่ะ อือ อคิน: เจ็บแปปเดียวแพร เดี๋ยวคุณก็เสียว ผมจะเร่งให้นะสาวน้อย อคินหมุนตัวแพรกลับมาเผชิญหน้ากัน เขาใช้มือยกขาข้างนึงของแพรขึ้นมาวางไว้บนโชฟา ในท่ายืน แล้วมืออีกข้างขย่ำเต้านม เขาโน้มตัวเข้าไปจูบแพร อย่างดูดดื่ม เพื่อลดความเจ็บปวดของแพร เสียงเนื้อกระทบเนื้อ ดังไปทั่วห้อง จากความเจ็บปวด กลายเป็นความเสียว แพรเริ่มหลงไหลในตัวอคิณ เธอดื่มด่ำกับบทรักที่เร่าร้อนที่อคิณได้มอบให้ หน้าแพรเซ็กที่เร่าร้อนมาก ยิ่งทำอคิณ เร่งจังหวะกระแทกแรงขึ้น และดูท่าว่าแพรใกล้จะถึงจุดสุดยอดอีกครั้ง แพร : คุณอคิณ แพรจะเสร็จแล้วค่ะ ไม่ไหวแล้ว แพรเสียวค่ะ อคิณก้มลงมาดูดเต้านมอย่าดูดดื่ม ทั้งเลีย ทั้งขบ อคิณ : เสร็จพร้อมกันนะแพร อคิณเร่งจังหวะเร็วขึ้น บรืบๆๆๆ อ่าส์ แพร อ่าส์ อือออ ในที่สุดทั้งสองก็แตะขอบสวรรค์พร้อมกัน แพรซบหน้าอกอคิณ หอบเบา ๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ในหัวของแพรคือ คิดว่าตัวเองใจง่าย มาฝึกงานวันแรกก็หลงเสน่ห์เสียตัวให้เจ้านายไปแล้ว อคิณกอดเธอไว้แน่นกว่าที่คิด ก่อนจะกระซิบช้า ๆ “แพร… ฉันไม่คิดจะซ้ำใคร…แต่เธอไม่ใช่ ‘ใคร’ อีกต่อไปแล้ว” เขาใช้เวลา... มากกว่าทุกครั้ง เพราะเขารู้ว่าครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม … จะเป็นจุดเริ่มของความเจ็บในใจแพร — ที่เธอพยายามไม่รู้สึก แต่มันสายไปแล้ว แม้จะเป็นแค่เด็กฝึกงานในสายตาใครต่อใคร... แต่หัวใจเธอก็เริ่มผูกไว้กับเขาโดยไม่รู้ตัว และ อคิณ เอง... ที่คิดว่าเธอเป็นแค่ “ของเล่นคนใหม่” ก็ค่อย ๆ รู้สึกว่ามัน “ไม่เหมือนเดิม” แต่ยังไม่ยอมรับ แพรยืนอยู่ริมระเบียงออฟฟิศชั้น 41 ลมเย็นปะทะใบหน้า แต่ความรู้สึกในอกมันหนาวกว่านั้น... เมื่อ 2 ชั่วโมงก่อนหน้า เธอกำลังจะเดินเข้าห้อง CEO ตามคำสั่งให้เอาเอกสารไปให้ แต่ประตูกระจกใสที่ยังไม่ปิดสนิท ทำให้เธอเห็นภาพนั้นชัดเจน อคิณ...นั่งพิงโซฟาในท่าชิล ๆ หญิงสาวในชุดรัดรูปสีแดงกำลังก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูเขา เขายิ้มมุมปาก — ยิ้มแบบเดียวกับที่เคยยิ้มให้เธอเมื่อคืน ภาพนั้นกระแทกเข้ากลางใจ “ก็แค่ผู้หญิงอีกคน...เขาเคยเตือนแล้วไม่ใช่เหรอ” แพรพูดกับตัวเอง ขณะที่ก้าวถอยออกมาเงียบ ๆ ตอนเย็น — เพื่อน ๆ ชวนเธอไปหาอะไรกิน แต่เธอปฏิเสธ ขออยู่เคลียร์งานคนเดียว แล้วเขาก็โผล่มา… “ทำไมไม่กลับ?” เสียงของเขานุ่มเหมือนเคย แต่คืนนี้...เธอไม่อยากได้ยินเลย “มีงานค่ะ” เธอไม่เงยหน้า มองจอคอมแน่นิ่ง “แพร” เขาเดินเข้ามาใกล้ ก้มลงกอดเธอจากด้านหลัง เธอไม่ขยับ “อย่าทำแบบนี้...” เธอพูดเสียงเบา แต่สั่น “แบบไหน?” เขาถาม “แบบที่กอดผู้หญิงเมื่อคืน แล้วมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉันตอนนี้” เขานิ่ง มือที่กอดไว้ค่อย ๆ คลายออก “เธอแอบฟัง?” เสียงเขาเรียบขึ้น “ไม่จำเป็นต้องแอบค่ะ แค่เดินผ่าน” เธอหันมามองเขาในที่สุด น้ำตาเอ่อแต่ไม่ไหล “ฉันก็แค่เด็กฝึกงานใช่ไหมคะ?” เธอยิ้มเจ็บ ๆ “คุณก็แค่ได้สิ่งที่คุณอยากได้... แล้วก็ลืมเหมือนทุกคน” เธอลุกขึ้น “ไม่ต้องกังวลค่ะ ฉันจะไม่ร้องไห้ ไม่วีน ไม่ดราม่า...ฉันโอเค” ก่อนจะเดินออกจากห้อง เขาคว้าข้อมือเธอไว้ “หยุดก่อน” เสียงเขาเข้มขึ้น “ฉันไม่อยากเสียเธอไป” “...คุณไม่มีฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้วค่ะ” แพรพูดจบแล้วดึงมือออกเบา ๆ เดินจากไป... ปล่อยให้ชายผู้ไม่เคย “แคร์” ใคร ต้องยืนเงียบอยู่คนเดียวเป็นครั้งแรก “อคิณ” เริ่มรู้สึกถึงความว่างเปล่า — เพราะ “เด็กฝึกงาน” คนหนึ่งที่เขาคิดว่าไม่น่ามีผลอะไรต่อใจ กลับกำลังกลายเป็น “รอยแผล” ที่เขาไม่สามารถลบได้ง่าย ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more