เกินกว่าคำว่าบอส

ตอนที่ 5 : อดีตบางคนที่กลับมาพร้อมรอยยิ้ม

เชียงราย บ้านต่างจังหวัดที่เธอกลับมาในช่วงลางาน เงียบสงบและอบอุ่น บ้านริมเขา พร้อมบรรยากาศไร่ชาอันกว้างใหญ่แบบสุดลูกหูลูกตา

ไม่มีแสงไฟฟ้าสีฟ้าของออฟฟิศ

ไม่มีลิฟต์กระจก ไม่มีห้องประชุม และไม่มีเขา

มีแค่… ความทรงจำในวัยมัธยม

และ “สนามบาสหลังโรงเรียนเก่า” ที่เธอตัดสินใจแวะไปเดินเล่น

“แพร?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

เมื่อหันไป เธอเห็นเขา — พี่ธาม

รุ่นพี่คนเดียวที่เธอเคยแอบชอบ

เขายังคงเหมือนเดิม ไม่ใช่หล่อจัดจ้านแบบอคิณ

แต่มีรอยยิ้ม...ที่แพรจำได้ขึ้นใจ

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

เขาพูดขณะยื่นขวดน้ำเย็นให้เธอ

“ค่ะ...เกือบ 5 ปีแล้วมั้ง”

เธอยิ้มบาง ๆ

แพรกลับมาเยี่ยมคุณน้าพิมพ์หรอ ...พิมพ์ลดา แม่ของแพรเป็นเจ้าของรีสอร์ท ที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ ตั้งแต่แม่ของแพรแยกทางกับคุณพ่อเธอ ได้พาแพรกลับมาอยู่บ้านเกิดตัวเอง เพื่อบริหารธุรกิจรีสอร์ท ที่ทางคุณตาคุณยายมีอยู่แล้ว ด้วยฐานะทางบ้านของแพร เข้าขั้นคนร่ำรวยของจังหวัดก็ว่าได้

ธามชวนเธอนั่งที่ม้านั่งไม้ใต้ต้นประดู่ พระอาทิตย์กำลังจะตก แสงสีทองทาบบนหน้าเขา

“ตอนนั้นพี่ก็รู้ว่าเธอแอบชอบ” เขาพูดขึ้นดื้อ ๆแพรหน้าแดง “...รู้ด้วยเหรอคะ”

“รู้...แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ เพราะพี่กำลังจะไปเรียนต่อ” พี่กลัวใจตัวเอง ว่าจะห่างจากแพรไม่ได้

เธอพยักหน้าเบา ๆ “ดีแล้วค่ะ ไม่งั้นตอนนั้นแพรคงเสียใจมาก”

ทั้งสองนั่งคุยกันย้อนกลับไปถึงอดีตที่ทั้งคู่เคยเรียนที่นี่

ธาม: แพรจำได้ไหม ปีสุดท้ายที่เรียนที่นี่ ก่อนที่พี่จะไปเรียนต่อ ดอกไม้กับช็อตโกแลตที่วางอยู่บนโต๊ะแพร ในวันวาเลนไทน์ ธามยิ้มพร้อมเกาหัวเล็กน้อย แล้วหันไปหาแพร

..มันเป็นของพี่เอง พี่ไม่กล้าบอกความรู้สึกที่พี่มีต่อแพรในตอนนั้นตรงๆ มันทำให้พี่เสียใจจนถึงทุกวันนี้

แพร : ยิ้มอ่อนๆ...แพรก็คิดว่ารุ่นน้องเอามาให้ แต่อร่อยมากเลยนะคะช็อตโกแลต แพรยังจำรสชาติได้อยู่เลยค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ธาม

ทั้งคู่นั่งดูพระอาทิตย์ตก พร้อมบรรยากาศที่สงบ ลมเย็นอ่อนๆ จากที่เงียบไปพักใหญ่ ก่อนพี่ธามจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“ตอนนี้ล่ะ เจ็บอยู่เหรอ”

ธามสังเกตเห็นแววตาของแพรดูเศร้า ดวงตาไม่สดใสเหมือนแพรคนที่เขาเคยรู้จัก

แพรมองเขาในแววตาที่เหมือนจะเข้มแข็ง แต่ก็เหมือนจะอยากร้องไห้ เพราะในใจของแพรตอนนี้เจ็บปวดจากใครคนนึงที่เธอหนีมา

“นิดหน่อยค่ะ...แต่พี่ธามยังอยู่ตรงนี้ใช่ไหม” เสียงเธอสั่นน้อย ๆ

เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอ “อยู่ครับ”

มือเขาอุ่น…ต่างจากมืออคิณ ไม่มีแรงกดดันไม่มีความเร่าร้อน แต่กลับทำให้เธอรู้สึก “ปลอดภัย”

เย็นวันนั้น พวกเขาเดินกลับบ้านด้วยกัน แพรไม่พูดถึงอคิณ แต่ในใจเธอ...ยังมีบางสิ่งที่ไม่กล้าปล่อยลงหมด

ธามเดินนำหน้าแพรไปนิดหน่อย จากนั้นแพรก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อถ่ายภาพพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน พร้อมมีธามอยู่ในรูปด้วย มันเป็นภาพที่แพรรู้สึกอบอุ่นใจในตอนนี้ แพรเลยอัพลงในสตอรี่ไอจี เก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ

แต่รูปนี้กลับทำให้ใจอีกคนนั้นแทบระเบิดเอาซะให้ได้ เพราะเขารู้สึกว่ากำลังจะเสียของรักไปยังไงอย่างงั้น

ธามเดินมาส่งแพรที่บ้านหลังใหญ่ ที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น บ้านติดภูเขา พร้อมไร่ชากว่า 1000กว่าไร่ ซึ่งเป็นอีกนึงธุรกิจของบ้านแพร บริษัทคุณตาคุณยายแพร ส่งออกใบชาทั่วเอเชีย

พิมพ์ลดา: อ้าวธาม กลับมาเยี่ยมบ้านหรอลูก พิมพ์ลดากล่าวทักทายธาม แพรทำหน้าสงสัย ก่อนจะถามธามกลับ

แพร: พี่ธามไปอยู่ไหนคะ ไม่ได้อยู่เชียงรายหรอ

ธาม : หลังจากที่พี่เรียนจบ กลับมาจากออสเตเรีย พี่ได้เข้าไปช่วยคุณพ่อบริหารบริษัทที่กรุงเทพสักพักใหญ่แล้วแหละ เป็นบริษัทที่คุณพ่อพี่เทคโอเวอร์มาอีกที

แพร: อยู่แถวไหนคะพี่ธาม ไว้แพรกลับไปฝึกงาน แพรจะได้ชวนพี่ธามมาเลี้ยงข้าวแพรค่ะ แพรหัวเราะ

ธาม : สาทรครับ สัญญาแล้วนะว่าจะให้พี่เลี้ยงข้าว

แพร : แพรก็ฝึกงานแถวนั้นค่ะ ไว้แพรจะโทรหาพี่ธามนะคะ

ไหนๆก็มาแล้ว ได้เวลาอาหารเย็นพอดี ธามทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะลูก วันนี้คุณยายโชว์ฝีมือตำน้ำพริกหนุ่มของโปรดแพรไว้รอเลย พิมพ์ลดาชวนธามทานอาหารเย็นด้วยกัน

หลังจากทานข้าวเสร็จ แพรเดินออกมาส่งธามที่หน้าบ้าน ก่อนกลับ ธามหันหลังกลับมาพูดกับแพร

แพร... พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้ ในใจแพรยังมีที่วางอยู่ไหม แต่ถ้าว่าง พี่อยากขอโอกาสให้แพรเปิดใจให้พี่อีกสักครั้งนะ

แพร: แพรขอเวลาหน่อยนะคะพี่ธาม แต่ยังไง พี่ธามก็เป็นพี่ชายที่แพรรักและเคารพที่สุดนะคะ ^_^

แพรจะกลับกรุงเทพวันศุกร์นี้แล้ว ยังไงเจอกันที่กรุงเทพนะคะพี่ธาม