“มาลินี ดาเนียเล่”
คิ้วหนากระดกขึ้นลงนิดๆ
“ไม่ได้โกหกจริง ๆ ด้วย เธอมาจากเมืองไทย” เขาบอกตัวเองขณะทิ้งพาสปอร์ตและบัตรประชาชนของสาวไทยลงในลิ้นชักโต๊ะ ตามด้วยบัตรเอทีเอ็ม วีซ่า เงินไทยจำนวนหนึ่ง และเงินยูโรอีกนิดหน่อย ก่อนจะหันมาเก็บของที่วางเกลื่อนกลาดทุกชิ้นใส่กลับที่เดิม มีเพียงขวดน้ำหอมเล็ก ๆ จิ๋ว ๆ ที่ยังกลิ้งอยู่บนโต๊ะอย่างสนุก เขาหยิบมาดู ก่อนจะลองดมเล่น ๆ
“กลิ่นของเธอนี่นา” เขาตาโตเล็กน้อย แต่ภายในอก หัวใจเต้นใหญ่เลยล่ะ “กลิ่นดอกไม้อะไรนะ”
เขาคุ้นจมูกอยู่แต่ก็นึกไม่ออก เขาจัดการฉีดลงบนข้อมือ เพื่อจะดมพิสูจน์กลิ่นอีกหน หากแล้วก็นึกไม่ออกจริง ๆ
“ไม่ใช่กลิ่นกุหลาบ สงสัยจะเป็นดอกไม้ไทยกระมัง หอมดี”
เขาทิ้งขวดเล็ก ๆ นั่นลงไปในลิ้นชักเพิ่ม เพราะเขาอยากจะรู้ว่ามันมีกลิ่นใกล้เคียงกับน้ำหอมแพง ๆ บ้างหรือไม่ เขาอยากจะซื้อหามาไว้สักขวด
“ได้กลิ่นนี้แล้ว คิดถึง...” เขาต่อประโยคนี้ไม่ได้ เข
