บรรณาการสิเน่หา

เจ้าชายในคราบปิศาจ

“เธอกำลังจะไปอยู่แล้วลุยจิ นายอย่าใจร้ายกับผู้หญิงไปหน่อยเลย!!”

“นี่เป็นคำสั่งของเจ้านาย อย่าให้เขาฉุนไปมากกว่านี้” ขาดคำนั้นเจ้าตัวร้ายก็จัดการรวบร่างของหญิงสาวขึ้นพาดบ่า ด้วยเรี่ยวแรงที่หญิงสาวมิอาจต้านทานได้ เธอตกใจจนหน้าแดงก่ำ ปากก็ตะโกนด่าทอ ทั้งยังดีดดิ้นสุดกำลังเพื่อให้พ้นน้ำมือของคนชั่วร้าย

“ไอ้บ้า ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้” เองเกิลเบิร์ตจำใจลากกระเป๋าเดินทางของเธอ เดินตามลุยจิที่กำลังแบกร่างหญิงสาวออกไปทางประตู ทุกคนหันมองเหตุการณ์นั้นด้วยความตกใจ เว้นก็แต่คนออกคำสั่ง เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากที่สามารถกำจัดขยะโสโครกออกจากอาณาจักรสุดหรูของเขาได้

“ฉันบอกให้ปล่อยไงไอ้คนทุเรศ!!!”

แต่ก็ไม่เป็นผล เธอเงยหน้ามองไปยังชายหนุ่ม ผู้เป็นเจ้าของคำสั่ง ใบหน้าของเขาเห็นเด่นชัดว่าไม่ได้รู้สึกผิดอันใดที่กระทำความหยาบคายแก่หญิงสาวถึงเพียงนี้ เธอเห็นพนักงานของโรงแรมจัดการเปลี่ยนชุดโซฟาด้วยความรวดเร็ว บางส่วนก็ขมีขมันทำความสะอาดเหมือนว่าเธอเป็นสิ่งที่เหม็นเน่า

วินาทีนี้ มาลินีคิดอะไรไม่ออกแล้ว เธอถูกกระทำเหมือนไม่ใช่มนุษย์ เธอเจ็บปวดใจจนน้ำตาแทบไหล เธอสาบานว่าในชาตินี้ เธอจะไม่ให้อภัยไอ้วิกเตอร์ ออปเปนไฮน์เลยตลอดชีวิต

“ไอ้บ้า!!! ไอ้วิกเตอร์ปัญญาอ่อน!!! ไอ้ปิศาจวิกเตอร์!!!!”

เสียงตะโกนนั้นเองที่หยุดมนุษย์ทุกคนอีกครั้ง แล้วอากาศอันหนาวยะเยือกก็ก่อตัวอยู่ในหัวใจของทุกคน ราวกับหิมะกำลังตกทีละนิด ทีละนิด ทับถมลงบนก้อนเนื้อที่กำลังเต้นช้าๆ เสียงของหญิงสาวระเบิดขึ้นเหมือนพรุไฟที่ฉลองในวันชาติไม่มีผิด

“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้คนขาดความอบอุ่น เสื่อมทราม หลงตัวเอง โหดเหี้ยม ไอ้คนพ่อแม่ไม่สั่งสอน แกไม่ตายดีแน่ สักวัน ฉันจะกลับมาฆ่าแก” ...เสียงนั้นยังคงดังแว่วอยู่ โดยเฉพาะในโสตประสาทอันชาญฉลาดของเขา...วิกเตอร์ ออปเปนไฮน์...ถูกด่า...แหลก...ทั้งยังถูกสาปแช่งสารพัด

“ไปลงนรกซะ ไอ้ปิศาจวิกเตอร์!!!!”

“ปัญญาอ่อนอย่างนั้นเหรอ?”

ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งด้วยความโกรธ เขาทันมองเห็นรอยยิ้มที่หลบซ่อนของบรรดาพนักงาน รวมทั้งเหล่าบอร์ดี้การ์ดที่ต่างก็กลั้นไว้ไม่อยู่ เขากำหมัดแน่นจนตัวสั่น

“ยิ้มอะไร!!!” นี่ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำสั่งว่าให้หยุดยิ้มต่างหาก ซึ่งมันก็ได้ผลเสมอ ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเขาได้แม้แต่คนเดียว “ระวังตัวกันไว้ด้วย เอาล่ะ หมดเรื่องแล้ว คราวนี้ คนที่รู้ตัวว่ายังเป็นผู้จัดการของที่นี่อยู่ ได้โปรด แจ้งทีมผู้บริหารทั้งหมด ให้เข้าร่วมประชุมด่วน ฉันให้เวลาแค่สิบห้านาทีเท่านั้น หวังว่า คงไม่มีปัญหาอะไรถ้าคนที่มาในเวลาสิบหกนาทีจะโดนไล่ออก”

เขาประกาศแล้ว ผู้จัดการหน้าเคาน์เตอร์ก็รีบนำคำสั่งส่งต่ออย่างทันท่วงที ก่อนที่ตัวเขาเองจะถูกสั่งปลดกลางอากาศเหมือนคนก่อนหน้านี้ที่ถูกเนรเทศเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่เจ้านายผู้โหดร้ายกำลังสั่งงาน

ลุยจิและเองเกิลเบิร์ตเดินกลับเข้ามาในสภาพที่มอมแมมพอสมควร และบนใบหน้าของลุยจิก็มีรอยข่วนแดงจนเลือดซึมหลายจุด

เจ้านายของเขามองใบหน้าลูกน้องด้วยความตกใจ หน้าหล่อเหวอนิดๆ แต่คุมสติได้ เขาปั้นหน้านิ่งขรึม หันมองเองเกิลเบิร์ต หมอนั่นเพียงยักไหล่ ไม่ได้รายงานว่าเกิดอะไรขึ้น

“ทุกอย่างคงจะเรียบร้อยดี”

“ครับผม” เจ้าลุยจิพยายามประคับประคองใบหน้าให้ดุดันเข้มข้นเหมือนเคย ทั้งที่เจ็บแสบไปทั้งหน้า เองเกิลเบิร์ตแอบสบตากับเพื่อนรัก...แอนเดรียคู่หู...เป็นรอยยิ้มที่ตลกขบขัน

“ดีมาก” วิกเตอร์สูดลมหายใจ หมุนตัวหันหลัง เดินเข้าไปในลิฟต์ โดยมีบอร์ดี้การ์ดทั้งหกคนเดินตามหลังเป็นเงาเช่นเคย “ฉันไม่อยากจะเสียเวลากับพวกชนชั้นต่ำให้มากกว่านี้แล้ว ฉันจะจัดการพวกนั้นให้ราบคาบ ไม่ให้เหลือรกสายตา”

ความร้ายกาจของชายหนุ่มผู้นี้ เป็นที่เลื่องลือในหมู่ชนชั้นสูงของกรีซ เขาเป็นคนมั่นใจในตัวเองอย่างสูงส่ง ไม่เคยไว้หน้าใคร อยากได้อะไรก็ต้องได้ คำว่าข้อแม้ไม่เคยมีในพจนานุกรมของเขา ลักษณะภายนอกดูเหมือนจะเข้มขรึมและเย็นชาไร้ที่ติ หากเมื่อระเบิดโทสะ เขาก็ทำมันได้ดีจนน่าตกใจ สำหรับเขาแล้ว การเป็นลูกชายสุดที่รักของพ่อแม่ เท่ากับเขามีมนต์วิเศษที่สามารถเสกอะไรก็ได้ตามใจชอบ

ผู้หญิงทั้งเมือง อาจใฝ่ฝันในรูปร่างหน้าตาอันหาใครเปรียบมิได้ของเขา แต่พวกเธอก็ได้เพียงแค่คิดและฝันถึงเท่านั้น มิใช่เพราะเขาอยู่สูงและหยิ่งผยองเกินกว่าจะคู่ควรกับมนุษย์ที่แสนธรรมดา แต่เพราะความเย็นชาและยิ้มไม่เป็นของชายหนุ่ม จนมีข่าวลือว่าเขาถูกแม่มดสาปให้เหลือเพียงร่างกาย และหัวใจของเขาดับสูญไปแล้ว...หมอนี่ รักใครไม่เป็นหรอก!

ข่าวว่าเขาเกลียดมนุษย์ทุกคนในโลก ยกเว้นตัวเอง บิดาและแม่ของเขาเท่านั้น และคนค่อนเมืองก็พากันเชื่อข่าวลือเหม็นเน่าที่ออกมาจากโรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน เกี่ยวกับความซาดิสผิดมนุษย์ของเขาที่กระทำต่อนางแบบสาวสัญชาติอิตาลี จนเธอต้องนอนห้องไอซียูไปหลายวัน เงินอาจกลบปิดความจริงไปได้ในระยะหนึ่ง แต่ก็ไม่ตลอดหรอก

การที่เขาไม่เคยมีคู่รัก หรือแม้แต่คู่นอนขาประจำ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับชายหนุ่มผู้ไร้หัวใจ...

วิกเตอร์ ออปเปนไฮน์...หล่อ...แต่ก็น่ากลัว!

ตอนนี้เขาอายุยี่สิบห้าย่างยี่สิบหก ปัจจุบันเป็นผู้บริหารบริษัทในเครืออธีนากรุ๊ปทั้งหมด เขาเป็นคนฉลาด เชี่ยวชาญในการบริหารเงินเป็นพิเศษ และเชี่ยวชาญการขับขี่ทุกประเภท เขาขับรถได้ตั้งแต่เก้าขวบ ขับเครื่องบินเป็นตั้งแต่อายุสิบสองและขับเรือเดินสมุทรได้เมื่อสองปีที่แล้ว

และเด็กหนุ่มผู้ล้นเหลือพลัง เข้าบริหารบริษัทอธีนากรุ๊ปของบิดาด้วยตำแหน่งกรรมการผู้จัดการใหญ่ตั้งแต่อายุสิบแปด ก่อนจะถูกส่งไปเรียนต่อทางด้านเศรษฐศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังในอเมริกาจนจบปริญญาเอก ด้วยคะแนนเฉลี่ยสูงสุดของชั้นปี

เพียงแค่นี้ คุณสมบัติของเขา ยังไม่พอที่จะทำให้เขาหยิ่งผยองในตัวเองอีกหรือ

“ความสวยงามของโรงแรมอธีนาต้องหม่นหมองไปก็เพราะ...”

บนโต๊ะประชุมมีแต่ความอึมครึม เมื่อชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

“ร้านขนมปังบ้าๆ นั่นใช่ไหม”

“เอ่อ....คือ พวกเขาไม่ยอมย้ายออกไปครับ” ผู้จัดการโรงแรมพูดด้วยความกระอักกระอ่วนใจ ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของอาณาจักรทุบมือลงบนโต๊ะเสียงดังลั่น จนเหล่าผู้บริหารพากันตัวแข็ง หน้าซีด ปากคอสั่น

“เรื่องแค่นี้ก็จัดการไม่ได้เหรอ ก็แค่เอาเงินฟาดหัวพวกมันไป มันไม่น่าจะไม่จบนี่” ทุกคนเหลือบมองหน้ากันชั่วแวบ ก่อนที่ผู้จัดการคนเดิมจะทำหน้าที่พูดอีกครั้ง

“เขาบอกว่า ที่นี่คือบ้านของบรรพบุรุษ เป็นบ้านที่พวกเขาจะรักษาไว้ด้วยชีวิตครับ”

“ปัญญาอ่อน!” เขาเผลออุทานสบถออกมา ก่อนจะหยุดชะงัก แล้วเปลี่ยนเป็นหน้าเข้มเหมือนเดิม

“จะเป็นไปได้ยังไง เงินจำนวนหนึ่งล้านยูโร คงนับมิทันเป็นแน่แท้ถ้าเราโยนให้ คนจนพวกนี้จะต้องการอะไรมากไปกว่าเงินอย่างนั้นเหรอ เอาละ เห็นที ผมคงจะต้องลงมือเองแล้วกระมัง เรื่องเล็กแค่นี้เอง ยังจัดการกันไม่ได้ ควรต้องพิจารณาแล้วละว่า เหมาะสมที่จะทำงานให้ออปเปนไฮน์หรือไม่”

ความจริงแล้ว น้ำเสียงของชายหนุ่มก็ไพเราะดีหรอกนะ เพียงแต่มันทำร้ายความรู้สึกของคนฟังได้อย่างน่าขนลุกเสมอเลยล่ะ

“เอาละ ฉันอดทนกับสิ่งโสโครกนั่นมานานพอควรแล้ว ภายในยี่สิบชั่วโมงหลังจากนี้ ฉันจะทำให้ที่นั่น เหลือเพียงแค่ที่ดินว่างเปล่า เพื่อที่ฉันจะได้เริ่มทำสวนเอเดนสำหรับการพักผ่อนของลูกค้า และสะพานข้ามฟากระหว่างสองอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ของอธีนากรุ๊ปเสียที”