บรรณาการสิเน่หา

คิดถึงจัง

เขาพูดกับเธอด้วยสี่ภาษา แต่ส่งเธอเข้าเรียนโรงเรียนวัดใกล้บ้าน เขาเล่าเรื่องราวของกรีซให้เธอฟังทุกวัน แต่ไม่เคยพาเธอไปที่นั่น เขาไม่เคยตีเธอเมื่อทำผิด แต่จะใช้วิธีวิธีการลงโทษ โดยการให้เธออ่านหนังสือฉบับภาษาอังกฤษหนึ่งเล่มต่อคดี เช่นนี้แล้ว การที่เธอเรียนจบทางด้านประวัติศาสตร์ ก็มิได้หมายความว่าเธอจะพร่องทักษะและวิชาการในด้านอื่นๆ

“ญาญ่า...ญาญ่า” อเลสซานโดร ดาเนียเล่ ผันตัวเองมาเป็นเชฟหนุ่มในร้านอาหารสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนของสาวใหญ่ผู้ใจดีที่ชื่อแม้นมาศ แม้นมาศเปรียบประดุจแม่ของเธอ และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของบิดา พวกเขาไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งต่อกัน เป็นเพียงเพื่อนร่วมงานเท่านั้น “อย่าซนนะลูก”

ญาญ่า มาลินี ดาเนียเล่ รู้สึกเหมือนว่าจะได้ยินเสียงเรียกของบิดาดังแว่วมา ขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่บนเที่ยวบินล่าสุดที่เพิ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเหนือสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ เธอหลับตาลงจนสนิทแน่น ความคิดคำนึงเกี่ยวกับพ่อแม่ยังคงไหลเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด ริมฝีปากของเธอขยับ ราวกับกำลังกระซิบกับตัวเอง

“แม่คือผู้หญิงที่พ่อรักมากเหลือเกินนะคะ”

แม้ลมหายใจสุดท้าย เขายังคงเอ่ยถึงคนรัก

“แล้วแม่ล่ะคะ รักพวกเราบ้างไหม” ในวันนี้ บิดาของเธอต้องเดินทางไกลไปสู่ดินแดนที่เธอมิอาจมองเห็น แต่เธอก็สัมผัสได้ว่าเขาอยู่ใกล้เธอเสมอ อเลสซานโดรไม่เคยทิ้งลูกสาวคนนี้ไปไหน

“พ่อคะ หนูสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด” บิดามอบของสำคัญเอาไว้ให้แก่เธอมากมาย ทั้งหมีสีน้ำตาลตัวเล็กอันเป็นตัวแทนของเขา เปรียบดั่งเทพผู้พิทักษ์ประจำตัวของเธอ มีจดหมายภาษากรีซหนึ่งฉบับ เขียนถึงมารดาชาวกรีซ

ผู้หญิงชาวกรีซที่มีญาณวิเศษหยั่งรู้อนาคต เธอยังคงปักหลักอยู่ที่เกาะแห่งนั้น ส่วนสามีของเธอ ปัจจุบัน เขาใช้ชีวิตเรียบสงบอยู่ ณ ที่ใดสักแห่งในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ซึ่งบิดาเชื่อมั่นว่าลูกสาวจะได้พบกับบิดาของเขาอย่างแน่นอน

นอกจากนี้ เธอยังมีจดหมายอีกหนึ่งฉบับ อเลสซานโดรทิ้งไว้ให้แก่หญิงสาวที่เคยเป็นคู่รักของเขามาก่อน เธอมีชื่อว่า ‘เฮเลน’ เธอพำนักอยู่บนแผ่นดินใหญ่ของกรีซ ข้อนี้ย่าของเธอจะเป็นคนบอกแก่เธอเองว่าจะไปพบกับเฮเลนได้ที่ไหน

และท้ายที่สุด สมุดบันทึกที่บิดาเขียนถึงหญิงสาวชาวไทยที่เขารักอย่างสุดซึ้ง บิดาไม่ได้ต้องการจะมอบให้แก่เธอ ทั้งยังต้องการให้ทำลายทิ้งเสียด้วยซ้ำ แต่ข้อนี้ เธอฝ่าฝืนมัน มาลินีไม่เห็นด้วยที่จะทำเช่นนั้น เพราะอาจมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ช่อละดาควรจะรู้มิใช่หรือ?

“หนูไม่รู้จริงๆ ค่ะพ่อ ว่าหนูควรจะไปพบกับเธอดีไหม” มาลินีกอดหมีสีน้ำตาลตัวเล็กๆ ขนาดกำมือมิดเอาไว้ด้วยความรัก เธอใคร่ครวญเรื่องนี้มาราวๆ หนึ่งเดือนมาแล้ว “แต่ถ้าหนูไป หนูก็คงจะแสดงตัวไม่ได้หรอก ว่าหนูเป็นลูกสาวของเธอ แต่หนูแค่อยากจะ...เห็นหน้าเธอ...เท่านั้นเอง”

วันนี้ เธอสูญเสียสุภาพบุรุษที่รักที่สุดของชีวิตไป แต่เธอเก็บเถ้ากระดูกของเขา เพื่อจะนำวิญญาณอันสวยงามของเขากลับไปยังอ้อมกอดของครอบครัว ที่ซึ่งเธอจะได้พบกับย่า หรือแม้แต่ปู่ มนุษย์ที่เธอได้ยินแต่ชื่อมาตลอดชีวิต ตามที่บิดาปรารถนามาตราบเท่าที่เธอจำความได้

เรื่องสำคัญที่สุดที่บิดาย้ำกับเธอในห้วงสุดท้ายของชีวิตก็คือ ขอให้เธอเป็นตัวแทนเขา นำคำว่าขอโทษไปบอกกล่าวต่อมารดาของเขาด้วย

“หนูคิดถึงพ่อจังเลยค่ะ” หญิงสาวสูดลมหายใจ อย่างเปี่ยมสุขและเต็มความหวัง “ยังไงซะ สามเดือนนี้ หนูจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่า เหมือนกับวัยเด็กของพ่อที่พ่อเคยเล่าให้ฟังนะคะ”

ญาญ่า มาลินี ดาเนียเล่...หญิงสาวสองเชื้อชาติผู้มีผิวพรรณงดงามนวลเนียน ผิวสีน้ำผึ้งที่ทรงเสน่ห์ ผมยาวเป็นลอนสวยสีนิลแวววาวเงางาม ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม ล้นเหลือไปด้วยแววฉลาด อวดดี แต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน สดใส รอยยิ้มของเจ้าหล่อน ดูอวดดีนิดๆ หากแต่ก็งดงาม จริงใจ และเต็มไปด้วยพลัง

เธอเพิ่งเรียนจบ เธอยังไม่ได้ทำงานที่ไหน แต่ตั้งใจจะทำงานในห้องสมุดหรือพิพิธภัณฑ์สักแห่งในโลก

“ต่อจากนี้ไป ชีวิตของหนูคงจะเต็มไปด้วยสีสันและความตื่นเต้นจนหาที่สิ้นสุดไม่ได้เลยใช่ไหมคะ”

สาวสวยหยิบหมีสีน้ำตาลตัวเล็กๆ ออกมาดูอีกครั้ง แล้วแววตาของเธอก็เปล่งประกายราวกับแสงดาวที่เจิดจรัสบนฟากฟ้าในคืนเดือนมืด...หมีสีน้ำตาลเป็นของที่ย่ามอบไว้ให้แก่บิดา เขานำติดตัวตลอด ก่อนจะส่งทอดมาให้เธอ พ่อบอกว่า ย่าเล่าให้ฟังเสมอ ว่าที่บ้านของย่า อยู่ในเทือกเขาสูง ที่เต็มไปด้วยต้นไม้และสัตว์ป่า ท่านเคยมีเพื่อนเป็นหมีสีน้ำตาลตัวเท่ายักษ์ นั่นไม่ใช่เรื่องน่าอัศจรรย์หรือ?

“หวังว่าการเดินทางจะสะดวกสบายหายห่วงนะคะ ขออย่าให้หนูต้องเจอกับคนชั่วร้ายเลยนะคะ”

เธอหลับตาลง นานหลายชั่วโมง ถึงได้ตื่นขึ้นมาแล้วก็พบว่าเครื่องบินกำลังทะยานอยู่เหนือเมืองใหญ่สุดคลาสิค เอเธนส์ที่แสนกลมกล่อมไปด้วยประวัติศาสตร์ ศิลปะ อารยธรรม เทพเจ้าและกลิ่นไวน์

กัปตันแจ้งด้วยน้ำเสียงสุภาพแสนนุ่มว่าอีกประมาณยี่สิบนาทีนับจากนี้ เครื่องจะลงจอดยังท่าอากาศยานอันหรูหรา ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเผชิญกับอุณหภูมิราวๆ สี่องศา หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากความฝันอันแสนหวาน

“พระเจ้า เกือบได้รับการจุมพิตจากเจ้าชายอยู่แล้ว กัปตันทำเสียเรื่องหมดเลย”

แต่แล้ว โลกแห่งความเป็นจริง ก็มีเสน่ห์กว่าเป็นไหน ๆ เมื่อเธอรับรู้ได้ว่า การเดินทางข้ามทวีปของสาวน้อยได้สิ้นสุดลงแล้ว