ความรัก
ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าห้องคลอดเพราะดื้อไม่ให้เข้าไปดื้อกลัวผมหน้ามืดเป็นลมก่อนเห็นหน้าลูก ผมก็ตกลงเพราะถ้าเป็นเรื่องของเธอผมจะกังวลมากกว่าปกติ เรียกว่าแพนิคเลยก็ว่าได้ ผมเองเดินไปเดินมาอย่างว้าวุ่นจนพ่อด่าว่านั่งเฉย ๆ บางคนอื่นเวียนหัวกันหมดแล้ว คุณพยาบาลเดินออกมาบอกว่าทั้งแม่และลูกชายปลอดภัยดี อีกสักครู่ทั้ง 2 จากออกจากห้องคลอด ให้ทุกคนไปรอที่ห้องพักฟื้นได้เลย
เมื่อดื้อถูกเข็นมาที่ห้องเธอยังคงหลับอยู่เป็นผลจากยาสลบ เพราะเจ้าหนูตัวใหญ่แล้วก็ไม่ยอมคลอดเอง ปล่อยให้คุณแม่เบ่งจนหอบกิน คุณหมอเลยตัดสินใจผ่าคลอดแทน ระหว่างรอดื้อตื่นผมและคนอื่นก็ได้ไปยืนดูเจ้าหนูผ่านกระจกที่ห้องเด็ก หน้าตาถอดมาจากผมไม่มีผิดคนที่ดูเหมือนจะยินดีมาก ๆ คงเป็นพ่อผมมากกว่า ลึก ๆ ท่านคงอยากให้ครอบครัวเราอยู่กันครบ แต่ด้วยหลายอย่างที่เป็นไปไม่ได้ท่านเลยเลือกที่จะไม่เปิดใจยอมรับความจริง สายใยบาง ๆ ที่พ่อพยายามร
